Chasing the dream

27 december.
Ik zie op Facebook een openbaar bericht langskomen dat de Defensiefit challenge heet. Sinds een paar weken, had ik eindelijk de knoop doorgehakt tussen Artsen Zonder Grenzen en Defensie. Ik koos voor Defensie, omdat ik nu jong ben en daar veel meer doorgroeimogelijkheden heb. Daarbij kent iedereen mij als een persoon die altijd een uitdaging zoekt, dus waar kan je dan beter terecht komen?
Terug naar dat Facebook bericht. Ik las de informatie die daar stond en ik dacht, why not? Ik ga er niet dood aan en waarschijnlijk leer ik mijn sterke en zwakke punten kennen. Geen idee waar ik toen aan begonnen was, maar ik zag het wel.

31 December.  Ik zit in de bus naar FreaQshow. En geloof me, vanuit het zuiden is dat een pokke-end. Tot ik een bericht ontving, morgen 20 minuten hardlopen, 3 minuten lopen en 12 minuten maximaal meters maken. ‘Uh pardon?’ Ik had sinds oktober niet meer gerend. Dus dat werd een feestje. Mijn vrienden waarmee ik onderweg ben, keken naar mijn gezichtsuitdrukking, toen ik uitleg gaf, lachten ze me uit en wenste ze me heel veel sterkte.

1 januari.
Happy newyear. Ik was tegen 11 uur ’s morgens thuis. Hup slapen en over 5 uur de wekker. En toen dat hardlopen… Getwijfeld, zal ik wel, zal ik niet. Jongens wat doe ik? Ik voel me brak, moe, op, maar om nu al niet meer te doen wat er van me gevraagd werd. Waarschijnlijk hebben meerdere het brakke gevoel en lopen zij wel… Dus ik mezelf bij elkaar geraapt en gaan met die banaan! Rawstyle, af en toe een dikke hardcore plaat afgewisseld met een euforische plaat sleepte ik mezelf door die 35 minuten heen. En wat waren ze zwaar.

En wat heb ik vaak gedacht ‘zal ik gaan lopen?’ Wat was ik blij toen het erop zat. Mam verklaarde me voor gek, maar ik was allang trots dat ik ze gedaan had! Trots poste ik mijn resultaat, in de inmiddels besloten groep.

Trots op wat ik die eerste dag van januari had behaald, besloot ik de challenge serieus te nemen en te doen wat er van mij gevraagd werd. Ik hou van mijn trainingsschema, 6/7x in de week zwaar trainen. Veel setjes, weinig herhalingen, veel gewicht. Het feit dat ik dit opgaf voor de challenge, zei in mijn ogen genoeg.

De challenges werden leidend en ik paste mijn eigen schema erop aan.
Niet dat ik het nou altijd even leuk vond, het aantal herhalingen was 12. En ik haat zoveel herhalingen, want dat staat voor conditie en niet voor kracht. Daarbij hardlopen…. hardlopen in januari, in deze kou?! Dit slimme blondje, besloot een ski-poli te kopen. Ik ging hardlopen met een ski-poli aan., want kou lijden, nee ho maar, daar doe ik niet aan.

Zo gefrustreerd dat ik was toen ik maar level 13 haalde in de intaketest borst, zo blij dat ik was toen ik de tabatas helemaal kon uitvoeren! Want jongens, wat was het zwaar.
Ik heb daadwerkelijk 1 dag geskipt, want het weekend van 7&8 januari was in Amsterdam om een vriendinnetje op te zoeken en ik vergat mijn renschoenen. Dus dat was echt balen. Ik mocht dus een challenge inhalen, eerst hardlopen, daarna stage lopen en als laatste nog een tabata eruit knallen. Maar opgeven? Wat een woord, nee dat woord komt niet voor in mijn woordenboek.

De dagen gingen voorbij, de challenges waren veelzijdig, zwaar, veel hardlopen maar ik genoot. Ik vond het geweldig. Ik leefde iedere dag meer en meer naar mijn droom toe. Ik durfde op een gegeven moment zelfs door mijn dorp te rennen. Ik rende altijd door het bos wat niet ver van mij vandaan is, maar ik kreeg door deze challenge zoveel zelfvertrouwen, dat ik ook door het dorp ging rennen. Want ‘ons kent ons’ en als je iets anders doet dan anders, ben je onderwerp van gesprek. Tot ik me bedacht dat het me eigenlijk helemaal niks kon schelen en ik gewoon mijn plan trok. Ik vergeet nooit meer de automobilist die naar mij toeterde, terwijl ik al bijna aan de overkant van de straat was.

Wat mij ook opviel, was de verbondenheid met mensen die ook in die groep zaten, maar die ik eigenlijk helemaal niet kende. Geen idee hoe groot iemand was, hoelang die persoon al trainde maar toch dat gezamenlijke doel, maakte ons een echte groep. En ik was één persoon van die groep en dat voelde Awesome!! And we left nobody behind.

Op iedereen die zijn resultaten poste werd gereageerd. Onderling stimuleerden wij elkaar, zeiden oprecht dat we de resultaten goed vonden en dat we trots waren op elkaar.

Zelfs via mijn Instagram account, waarop ik dagelijks post, kreeg ik vragen. ‘Huh? Defensiefitchallenge? Wat is dat? Wil je bij defensie?’ Want, ‘ons kent ons’ dus ja, ik gaf met trots tekst en uitleg! Er waren zelfs 2 dames die de oefeningen met mij mee wilden doen! Dus dat was al helemaal top!

Op 21 januari werd ik gevraagd door Samantha Hamer of ik het Instagram account voor Defensiefit wilde overnemen voor een week. Uh, ja en of ik dat wilde! Mega enthousiast dingen posten over mijn weg naar defensie. De huidige opleiding die ik nu doe, de stage, binnenkort de infodag en natuurlijk posten over de Defensiefit challenge.

Ik had de eer te mogen posten over D-Day, de defensie conditie proef (DCP). Ik was zo zenuwachtig. Ik had 2 doelen: het minimum behalen van mijn toelatingseisen én alles maar dan ook echt alles geven wat ik had! En I did it! En ik haatte het. Alles gegeven, hartkloppingen tot en met, maar wel echt een resultaat van heb ik jou daar! Zo trots op mezelf!

Het is tijd om mijn eigen schema aan te passen en nu 4x krachttraining per week te doen en 2x per week te blijven hardlopen in plaats van 6x krachttraining in één week. Iets wat ik heb opgebouwd, wil ik nu niet meer kwijtraken.

Ik heb genoten van de challenge zoals jullie hebben gelezen. Met ups en downs heb ik hem doorstaan. Maar zonder ups en downs, is er geen balans.

Liefs, Jeanine