Ik denk iedereen die op het punt staat een grote stap te nemen en een beetje op mij lijkt bekijkt de situatie vanuit alle oogpunten om dan een beslissing te nemen. In deze blog ga ik vertellen hoe ik een heel belangrijke en moeilijke beslissing heb genomen. Misschien dat een van jullie dit verhaal helpt om ook een grote beslissing te nemen.
Op het moment begin ik over een kleine maand aan mijn examen periode en sta met dat in het vooruitzicht niet op mijn benen te trillen. Ik denk dat ik goed voorbereid deze periode in ga. Nu het einde van dit schooljaar bijna is aangebroken heb ik dus nog een keer de volgende stappen die ik wil zetten moeten overdenken. En ik kan zeggen dit is me heel wat zwaarder gevallen dan vorige keren. Vooral het feit dat ik de beste beslissing moet nemen die niet alleen mij, maar ook vrienden, familie en de rest van mijn privé leven beïnvloed. 
Begin december heb ik mij aangemeld voor een functie binnen de Landmacht. De redenatie daarachter; ik ben de grote hoos van mensen die het niet weten voor, ik heb genoeg tijd om alle testen te doen en heb op tijd een uitslag zodat ik genoeg tijd heb om terug naar Nederland kan verhuizen. Goed doordacht had ik zelf het idee. Ik had op een functie gesolliciteerd die lager was dan dat ik met mijn diploma’s aankan, maar ik kan dan goed doorgroeien dacht ik zelf.
De andere optie die ik open had staan, ook in geval ik niet door het sollicitatieproces zou komen, was een extra 1,5 jaar BA specialisatie aan mijn huidige opleiding toevoegen. Geen slechte optie, alleen niet de optie waar ik het meest achterstond.
Nu zijn we een paar maanden verder en heb ik er goed over nagedacht. Ik heb met vrij veel mensen gepraat tijdens de kerstperiode die ik weer in Nederland heb doorgebracht. Vrienden en familie heb ik naar hen mening gevraagd. Het is allemaal niet nieuw. Mijn weg naar de defensie is er een die bij mijn naasten al een tijdje bekend is en hebben zij dus al een tijdje aan dit idee kunnen wennen. De situatie was dus niet dat ik ze de shock van hun leven bezorgde toen ik dit onderwerp ter sprake bracht tijdens de kerst vakantie.
Iedereen die nu op ditzelfde punt staat of gestaan heeft snapt de situatie wel. Sommigen denken dat je gek bent dat je zo’n leven wil kiezen boven dat van iemand die iedere avond om 6 uur aan tafel zit en het spannendste is de koffiepauze is geweest die dag. Sommigen snappen het niet. Anderen denken weer dat het een fase is. En dan heb je in het algemeen een kleine groep die het stoer, geweldig of in een woord een goed idee vind.
In mijn geval was en is er heel veel onbegrip met langzaam aan een klein beetje acceptatie. Er zijn een stuk of 5 die het stoer vinden en respect hebben voor de weg die ik gekozen heb. En dan is er de groep mensen die er echt positief tegenover staat. Deze groep bestaat uit 2 mensen. Geen ideale situatie dus. Dit is echter geen reden voor mij om dit hele gebeuren op t geven, maar ik zou liegen als het niet een rol heeft meegespeeld in het maken van mijn beslissing.
Zo’n twee weke
n terug had ik even een filosofisch momentje waar ik behoorlijk diep en lang over dit hele gebeuren van beslissen wat ik na de zomer ga doen, heb nagedacht. Dit leidde uiteindelijk tot mijn beslissing om mijn sollicitatie bij Defensie in te trekken. Ik heb mijzelf de dagen daarna nog de kans gegeven om hier goed over na te denken, zodat ik zeker wist dat ik achter deze beslissing zou blijven staan en er geen spijt van krijg.
Deze beslissing en de uitvoering hiervan vindt ik zelf vreselijk. Het heeft de eerste dagen heel veel energie van me gevergd en heb mijn normale drukke routine van sporten en sociale leven op een vrij laag pitje gezegd. Het voelde een beetje als jezelf datgene ontzeggen dat je het liefst wilt. Ik heb er inmiddels bijna twee weken over na gedacht en ben met die beslissing meer in het reine gekomen.
De gedachtegang die tot dit resultaat heeft geleid komt eigenlijk hier op neer. Mentaal ben ik helem
aal klaar. Ik heb veel over mijzelf geleerd in de tijd die ik hier in Denemarken heb doorgebracht. Ik wil graag een fysiek zware functie vervullen en vind niet dat ik op dit moment sterk en fit genoeg ben om zo’n functie uit te voeren. Ook heb ik nog verschillende keren nagdacht over wat een vriend van me, die zelf al jaren bij Defensie werkt, tegen mij heeft gezegd tijdens de kerstvakantie; ‘Je wordt niet gelukkig als je gedwongen in zo’n functie moet wekren.’ Dit sloeg dan op het feit dat ik een hele periode zou moeten werken met mensen die niet op een lijn met mijn gedachtegang zouden zitten. Ik denk dat dit het beste advies is dat ik heb gekregen met betrekking op mijn Defensie verhaal en ben hier dan ook heel dankbaar voor. Uit ervaring weet ik dat dat helaas vroeg of laat een probleem gaat worden en onnodige irritaties opwekt.
Inmiddels heb ik mijn sollicitatie ingetrokken en mij aangemeld voor verschillende BA specialistaies. Ik ben ook niet echt kwaad meer op mijzelf voor het mij ontzeggen van mijn droom, maar zie het meer als een nieuwe, onverwachte stap op weg naar mijn droom. Ik blijf dus nog een tijdje in Denemarken, ik ga door met heel hard trainen de komende anderhalf jaar en ben dan helemaal klaar voor het sollicitatieproces.
Ik weet niet of iemand met hetzelfde zit, ongeveer dan. Maar hoop dat het misschien iemand kan helpen die dit leest dat het echt niet erg is dat je een beetje met je handen in het haar zit. Ik ben tot een redelijke beslissing gekomen die voor mij werkt.
De moed blijft erin en ik ga lekker knallen. In mijn volgende blog ga ik vertellen hoe mijn Defensiefit Trainingsschema er nu uitziet. Als er vragen zijn of misschien iets wat je graag terug wilt zien in de volgende blog, laat het vooral even horen!
Tot de volgende keer!!
Marieke
