BOEK Aanvalsplan over jouw Beastmode Mindset
Wauw, wat een boel leuke reacties heb ik mogen krijgen na het vorige blogbericht over het BOEK Aanvalsplan. Superleuk, en dankjewel voor de mooie reacties!
In het BOEK Aanvalsplan ga ik ook in op het opzoeken van je BEASTMODE.
Het behalen van de militaire opleidingen gaat absoluut niet vanzelf. Je zal moeten doorzetten en afzien. Het vergt discipline, wilskracht en vastberadenheid om vast te houden aan je doel, vooral als je wekenlang uit je comfort zone wordt geduwd.
Aan de hand van diverse opdrachten test je jouw mindset en vastberadenheid om je doelen te bereiken en ontwikkel je je mentale en fysieke kracht.
Ben je er klaar voor? Let’s go BEASTMODE!
Hieronder 5 Sneak Previews uit het BOEK over het opzoeken van je BEASTMODE, die het meest gewaardeerd werden of waar ik reacties op kreeg, dat het mensen in beweging zette. Ben je er klaar voor? Hier komen ze:
#1 Meeting The Standards
Okay, shit got real.
Vorig jaar las ik het boek ‘Can’t hurt me’ van David Goggins, een voormalig US Navy Seal.
Het lezen van zijn mentale en fysieke hardship en doorzettingsvermogen tijdens zijn militaire opleiding (3x in de opleiding gezeten) tot Navy Seal heeft mij diep geraakt en mijn eigen levendige ervaringen en diepste herinneringen aangesproken over diep gaan, pijn verbijten en doorgaan tot het gaatje en ver daar voorbij…
Ik was toen net bezig met het schrijven van de hoofdstukken over het thema ‘Beastmode’ over mijn voorbereidingen op mijn militaire keuring en de militaire opleidingen die daarna volgden tot marinier, commando, mountain leader en special forces operator.
En toen las ik het boek Can’t Hurt Me… ik lees het boek en terwijl ik het lees, komen allerlei herinneringen terug en waar ik mijn motivatie vandaan haalde, en wat mijn drijfveren waren om door te zetten als het zwaar werd.
Na het lezen van Davids verhaal over zijn deelname aan de Ultraman Championship, ben ik naar boven gegaan, heb ik mijn hardloop tenue aangetrokken, mijn gps horloge omgedaan en ben ik gaan hardlopen.
Mijn doel: meeting the standards: oftewel de mariniers eis van 2700 meter in 12 minuten.
Kleine nuance, vanmorgen heb ik in de gym 2 uur lang mijn bovenlichaam getraind met 8 sets van 8 herhalingen met 54kg dumbells, Barbell shoulder presses met 140kg en upright rows met 91kg. Tot slot mijn bek afgesmeerd met side raises waarbij mijn laatste sets bestonden uit side raises met de lichtste dumbells van het rek: 12kg dumbells, omdat ik de gebruikelijke zwaardere gewichten niet meer kon optillen.
Mijn bovenlichaam was leuk uitgeput en uitgeschakeld.
Ik begin te lopen en heb aardig het tempo erin, de eerste 6 minuten voelen goed, maar dan neemt het tempo af, mijn benen worden zwaar en ik voel dat mijn afzet verminderd. Damn, mijn tempo neemt af. Snel bereken ik in mijn hoofd hoeveel seconden op mijn 400 meter tijden (aangegeven door mijn horloge) ik mag verliezen, zodat ik alsnog de 2700 meter haal in 12 minuten.
Mijn longen beginnen te branden, de ademhaling gaat omhoog en blijft hoog, mijn hartslag is nu constant boven de 185 hpm. Niet meer op mijn horloge kijken, alleen maar doorpompen nu, op de maat van mijn versnelde ademhaling: 1,..,2…,3…4.
…op de maat van mijn versnelde ademhaling: 1,..,2…,3…4… mijn horloge trilt, dat is het signaal dat ik 12 minuten heb gelopen.
Ik kijk op mijn horloge… f*ck, 150 meter tekort… ik denk bij mijzelf: ‘wat is dat nou weer Djack Littel’. Is dat wat ik geworden ben, een dik dier die de f*cking minimum standard niet meer kan lopen?!
Ik pak een minuut om te beseffen wat er zojuist gebeurd is. Waar verloor ik tempo, was mijn techniek niet goed, waarom waren die benen zo zwaar? Allemaal redenen om deze ‘poor effort’ te verdoezelen…
Nee, Djackie, zeg ik tegen mijzelf, je hebt net het halve boek van David Goggins gelezen: je zult wat dieper moeten duiken en alles moeten geven wat je hebt. .
Ik realiseer mijzelf dat ik in de selectie voor de Britse Mountain Leader opleiding ook geregeld mijzelf ‘een tunnel’ inrende. Ready to ‘meet the wizard’.
Oftewel: jezelf qua zicht een zwarte tunnel inrennen, waarbij je zicht werd overgenomen door een zwarte cirkel en je zicht steeds kleiner maakte totdat je nog een klein streepje licht aan het eind je tunnel had. De rest eromheen: alsof het een pikzwarte nacht is met dansende sterren; oftewel: ‘meeting the wizard’.
Ik pakte 2 minuten om mijzelf dit te realiseren en zei tegen mijzelf: ‘again’, en nu halen.
Ik resette mijn klokje, en het was game on again. Dit keer met een achterstand qua fysiek vermogen want ik had net alles gegeven wat ik had (dacht ik), en met zware volgelopen benen, startte ik mijn 2e 12 minuten.
Dit keer zat ik anders in de wedstrijd, ik ging deze eis halen, no matter what. Mijn ademhaling was diep, en bij elke stap die ik deed ademde ik in, en bij de andere uit. Als een dampend paard met mijn 105kg denderde ik door de bossen.
Een aantal mensen deden een relaxed zondags fietsrondje en ik haalde meerdere fietsers in met een zware ademhaling, het zweet vloog in het rond, en mijn zware passen waren op afstand hoorbaar waardoor de meeste fietsers verrast omkeken, ‘wat komt er nu ineens achter mij aan gerend’.
Ik wist dat het laatste deel van de route Heuvelop zou zijn, en ik daar wat tijd zou verliezen op mijn 400 meter tijdsindicatie van mijn horloge. Ik had na 6 minuten 14 seconden ‘spare time’ opgebouwd en begon aan de klim.
Mijn benen voelden loodzwaar, maar ik bleef doorstampen met korte pas zoals mij vroeger in de militaire opleiding geleerd was om een heuvel aan te vallen.
Mijn horloge gaf een trilling en ik keek: damn, 25 seconden verloren, dat betekende 11 seconden tekort om 2700 meter in 12 minuten te lopen, dus mijn laatste kilometer zou mijn snelste kilometer moeten zijn…
Met verstand op nul, een ademhaling die werd gedicteerd door mijn linker- en rechter stappen, en een aanhoudende hartslag van 190+, ramde ik door het bos.
‘Dig deep, en nu doorrammen’, dat was het enige wat door mijn hoofd ging. Die laatste paar honderd meter liep ik in een cadans, een ritmische dans van mijn zware ademhaling met mijn loodzware benen, die ik elke keer weer naar voren knalde: ‘keep moving forward, keep up the pace, drive yourself’ hoorde ik mijzelf denken.
Mijn horloge trilde, de 12 minuten zaten erop. Ik keek naar de afgelegde afstand: 2710 meter. En zo hoort het.
#2 Travel Light, Freeze at Night
Elk teamlid heeft een taak en mijn laatste taak is het opruimen van de binnentent. ❄️
Mijn rugzak staat al buiten, zodat ik de buitentent erin kan opbergen. Ik haal de rugzakken van twee van mijn buddy’s uit de tent en zet ze naast mijn rugzak.
Okay, het is tijd voor de laatste rugzak, en dan kan ik de binnentent opruimen en in mijn rugzak opbergen, en kan mijn rugzak dicht. Dan zijn we weer ready to go!
Het moment dat ik rechtop ga staan bij de rugzakken, zie ik in mijn rechter ooghoek ineens iets voorbij vliegen. ❄️
What the f*ck was dat! Het waait, sneeuwt en stormt ontzettend, maar ik zie duidelijk een groot rond object door de lucht vliegen dat elke mili seconde later steeds kleiner wordt.❄️✨
Een fractie van een seconde later schieten mijn ogen wijd open als een geschrokken hert die in twee koplampen kijkt… Dat is onze binnentent!
Vol verbazing volg ik met mijn ogen nog de laatste 3 seconden van een zichtbare binnentent, die steeds kleiner wordt en uiteindelijk als een klein zwart stipje in de verte verdwijnt in een witte storm van sneeuw en ik vervolgens alleen nog maar een leegte in kijk met woeste voorbij razende sneeuwvlokken ?❄️
What the f*ck is hier zojuist gebeurd! De gedachte schiet nog heel even bij me binnen, of ik er keihard achteraan moet skiën, maar met de snelheid waarmee de binnentent wegvloog en uit het zicht verdween, besef ik mij meteen dat dat een onbegonnen zaak is. ⛷⚡️❄️❄️❄️
Ik kijk over mijn rechterschouder en ik zie een van mijn buddy’s achter zijn rugzak staan. Hela, dat kan dus niet heh. De laatste rugzak is altijd de rugzak die de binnentent nog even op zijn plek houdt, zodat hij niet wegwaait… Zie hier, een model voorbeeld van dat wegwaaien… als het misgaat…
F*ck! Binnentent weg! Okay, dat wordt survivallen, want zonder binnentent heb je geen afgesloten omgeving om je kleding te drogen. Je hebt dan geen afgesloten omgeving om uit de elementen de temperatuur te regelen. Dit is k*t mac! ☃️
Ik kijk mijn buddy aan, en het enige wat ik kan zeggen is: ‘You didn’t like the Dutch tent?.. Als antwoord volgt er een niet te vertalen rijtje Schotse scheldwoorden..?
#3 Rammen met die Kast!
Ik zit in de commando opleiding, en we moeten een behoorlijk stuk marsen met onze rugzak op. Er wordt een stevig tempo gelopen, en al snel wordt duidelijk wie de betere lopers zijn. Degenen die het zwaar hebben, verdwijnen langzaam naar achteren.
Samen met een grote donkere man uit Zuid Afrika loop ik in de kopgroep. Hij ziet er fit en afgetraind uit en heeft behoorlijk de pas erin. In de opleiding zitten drie collega’s die uit Zuid Afrika komen, en die op basis van een uitwisselingsproject deelnemen aan deze opleiding.
Helaas kan ik mij hun voornamen niet meer herinneren. Ik kan het ook niet terugvinden in logboeken van de cursus, aangezien alles op papier met achternaam en rang werkt. We spraken elkaar in de opleiding altijd aan met: ‘hello my friend, how are you doing’, en een voornaam was eigenlijk nooit nodig… Haha, typisch!
Anyway, waarom ik hierover begin is het volgende: samen met mijn ‘friend’ liepen we tijdens de eerste marsen met bepakking altijd vooraan. Ik kon aan zijn houding en manier van lopen zien dat hij een makkelijke loper was met een zware rugzak. Dat kostte hem bijna geen kracht. ‘Sterk baasje’, dacht ik nog.
Tot het moment dat we moesten omschakelen van marsen naar hardlopen. We vertrokken voor een booted-run (rennen op gevechtslaarzen) vanaf de poort van de kazerne, en steken de weg over via de loopbrug. Ik zie mijn vriend en dacht dat het wel aardig zou zijn om ook samen de hardloop testen te doorstaan.
Zodra we op het rechte stuk richting het militaire oefengebied lopen, zakt hij echter af. ‘Huh, wat gebeurt hier nou weer?’, denk ik bij mijzelf. Is er iets mis, heeft hij een blessure opgelopen?
Ik kijk naar zijn gezicht, en hij is mega aan het stompen (lees: afzien). Zijn ademhaling is hoog en onregelmatig en hij kan amper zijn voeten meer optillen. Zijn benen dwarrelen wat onder zijn lichaam heen en weer en hij is niet meer vooruit te branden.
De omschakeling is zo groot, van goed meekomen, naar ineens helemaal naar de kl*te, dat ik hem ook niet meer kan helpen. Vaak heeft iemand even een zwaar momentje vanwege een terrein of tempo wisseling en dan help je elkaar er even doorheen.
Maar dit was geen dipje, hij was ineens verdwenen. Van helemaal vooraan in de kopgroep, naar helemaal achteraan de groep en hij zakte steeds verder naar achteren.Holy mosus! Wat gebeurt hier nou weer dan? Dat had ik totaal niet verwacht.
Het hoeft niet perse zo te zijn dat mensen die goed kunnen marsen ook goed kunnen hardlopen. Dat is een ander soort conditie. Maar dit verschil was wel heel extreem. Van een hele goede loper, naar een hele slechte hardloper. How can?
Hij heeft het verschrikkelijk zwaar en geregeld lopen we met de groep rondjes en doen we spierversterkende oefeningen op de grond, zodat degenen die achterop zijn geraakt weer kunnen bijtrekken bij de groep.
Na afloop ga ik naar mijn goede vriend toe en vraag hem wat er zojuist is gebeurd.
In een beetje gebrekkig Engels komt er het volgende uit: “On the islands where I come from, I always train the running. But my feed are to heavy here. I can’t run here.
Heh, wat bedoelt die nou weer joh? Ik snap er niks van. ‘What do you mean, you can’t run here, what’s the difference?
Yo Djack, back home I train in the jungle and do a lot of running in the jungle’. Okay, but still, why can’t you keep up here then?
‘Back home, I run in the jungle without shoes. I run on my barefeet’. ‘Heh?’ Je rent normaliter op je blote voeten… door de jungle? Aardig gek!
So when I run here, my feet are too heavy because of the heavy shoes!’ Aaaah, nu begrijp ik het! Normaal rent hij op blote voeten door de jungle, en nu hij hier moet hardlopen en we doen dat op de gevechtslaarzen, dan zijn die te zwaar aan zijn voeten, waardoor hij niet hard kan rennen! Check!”
“Het seintje” van dit verhaal wat ik de rest van mijn militaire loopbaan heb meegenomen, is dat iemand er fit uit kan zien, en heel goed kan zijn in specifieke onderdelen, maar dat iemand ondanks die hele goede punten, ook nog onder-ontwikkeld kan zijn op andere vlakken.
Dus als je specifiek voor keuringseisen traint of iets anders, zorg er dan voor dat je alle onderdelen beheerst, en ook de manier zoals ze afgenomen worden.
Ik zie nog weleens mensen voorbij komen die wel de push ups, sit ups, en de hardloop eis halen als ze het afzonderlijk doen met lange pauzes ertussen of zelfs verspreid over een paar dagen. Maar als ze dan alles achter elkaar moeten doen met maar een korte rust tussendoor, dan lukt het ineens niet meer of minder makkelijk.
Dus train hard, en test jezelf zoals je afgetest gaat worden! Dan weet je zeker dat je niet voor verrassingen komt te staan. Oftewel, doe wat je moet doen!
PS. Op de foto (zie hierboven) zijn we lekker aan het rammen tijdens de commando opleiding. Ik loop rechts vooraan op de punt van de stretcher en kijk hier net in de camera en helemaal op links loopt mijn vriend uit Zuid Afrika.
#4 Breek het IJS
Dit keer een verhaal over afzien en doorzetten in de kou.
Jaren later zit ik in een internationale Special Forces oefening, en beoefenen we het enteren van schepen (boarding operations) onder extreme omstandigheden, en dit keer in de arctic.
Gekleed in gitzwarte droogpakken en amfibische uitrusting varen we midden in de nacht naar een tactische lay up position. Vanaf die locatie krijgen we last minute aanwijzingen over de locatie van een bepaald doelschip om die te naderen en te enteren.
Het is midden in de nacht en het is zo ongelofelijk koud, dat sommigen van ons met hun droogpak vastvriezen aan de rubberboot. De rubberboot vaart op middelmatige snelheid over het water en met deze snelheid produceert het vaartuig niet al te veel lawaai. Dat is een tactisch voordeel.
Een praktisch voordeel voor ons als Operators is dat een hogere snelheid nog meer wind genereert, waardoor letterlijk onze kop eraf kan vriezen. Even goed staat er een behoorlijk windje en slaat de ijzige wind om je oren.
Het opspattende water dat op onze droogpakken terecht komt, druppelt langzaam omlaag van ons pak, en terwijl ik ernaar kijk veranderen de druppels in ijspegels. Nog even en ik zit ook vastgevroren aan de rubberboot; ik moet blijven bewegen anders vries ik vast.
‘Mmm, lekker klusje dit’, denk ik. Hopelijk duurt deze insertie fase niet te lang, maar ja, dat weet je nooit…
Als On Scene Commander draag ik de radio om contact te hebben met ons hoofdkwartier, waarvandaan de operatie gepland wordt.
Ik krijg een berichtje binnen voor mijn callsign: ‘target delay for… nine… minutes’. Mmm, de verbinding is niet heel goed, en ik versta het niet heel lekker, aangezien de ijzige wind voortdurend om mijn oren slaat.
‘Nine minutes’ is raar om te zeggen, want we werken normaliter met een tijdsindicatie met timings die per 5 gaan. Dus five minutes, of ten minutes had logischer geweest.
Ik trek mijn neoprene gezichtsmasker omlaag, zodat ik duidelijk in de set iets kan terug zeggen: ik zeg: ‘say again, over’. …En nogmaals krijg ik via een krakende en haperende verbinding hetzelfde te horen: ‘target delay for… nine… minutes’. Okay, lekker vaag.
Al het vocht dat op mijn gezicht zit, verandert in rap tempo in ijs en ik voel meteen dat ik een bevroren bekkie krijg. Ik begin mijn gezichtsspieren flink te bewegen (vergelijk het maar met gekke bekken trekken), zodat mijn gezicht niet bevriest, en ik zeg door de set: ‘I read back, target delay for nine minutes’.
Maar dan krijg ik direct een ‘negative’ terug,… ‘Target delay for nine zero minutes’. Holy mosus! 90 minuten delay! Dat betekent dat we onszelf hier nog anderhalf uur – nine zero minutes, oftewel 90 minuten – mogen ophouden, voordat ons doelschip in de buurt is…
Mijn buddy’s in de rubberboot kijken mij al vragend aan. Wat is de timing? Vanwege de harde wind die over het water blaast, en mijn bevroren bekkie moet ik vrij hard praten om mijzelf verstaanbaar te maken.
Ik zie de ogen van mijn buddy’s groot worden, dit hadden we niet verwacht. ‘Heh, anderhalf uur hier wachten?!’ Ja, het is toch echt waar: anderhalf uur hier blijven wachten in onze lay up position.
Okay, dat wordt hard werken om onszelf inzetbaar te houden! Het bootje is niet heel groot, en we kunnen niet allemaal ineens opstaan om te gaan bewegen, maar we moeten bewegen, anders vriezen we hier kapot.
Eén voor één staat één van ons op, en begint wild te boksen in de lucht. De buddy naast degene die bokst houdt hem aan zijn uitrusting vast, zodat hij door de deining van de boot niet uit de boot valt.
Dan is het mijn beurt, ik moet mezelf losbeuken van de rubberboot, want ik ben vastgevroren aan de rubberboot. Met mijn vuisten sla ik op de randen van mijn uitrusting en breek ik het ijs waarmee ik vastgevroren zit aan de boot.
Dan is het mijn tijd om even op te warmen en ik neem de bokshouding aan. Gedurende 1 minuut maak ik non stop boksbewegingen in de lucht en voel ik de warmte in mijn lichaam en in mijn pak terugkomen.
Als iedereen 1 keer geweest is, komen de mooiste boksbewegingen al voorbij, waarbij we elkaar bevestigende knikjes geven hoe mooi iemand bokst, haha! Van uppercuts tot slow motion ontwijkbewegingen en ninja kicks in de lucht, tot plotselinge aanval bewegingen, die allemaal beloond worden met waarderende blikken.
We moeten lachen om de ellendige omstandigheden waar we in zijn beland, en we zitten letterlijk en figuurlijk in hetzelfde schuitje. We maken er het beste van!
We zien bij elkaar in de ogen dat het goed gaat met de ander, en nog nooit had ik 90 minuten nagenoeg aaneengesloten gebokst, maar vandaag hier in dit bevroren rubberbootje met een snijdende ijzige wind in de vrieskou, was het toch echt een feit.
Na 90 minuten kwam het verlossende bericht dat we ‘moving towards target’ konden, en enkele minuten later stonden we aan boord van ons doelschip; ready to complete our mission…
#5 Zoek je grenzen op en ga er overheen!
Loop ik de Spartaanse sportschool op de Australische Marine kazerne tegemoet en bedenk mezelf: ‘mmm, de dumbells gaan hier maar tot 50 kg, dus ik zal de uitdaging uit de barbell moeten halen, anders krijg ik geen trainingsprikkel’.
Ik wil het zwaar hebben vandaag, dus dan ligt daar de focus. Check; sounds like a plan!
Ik start de workout met 8×8 dumbell presses met de 50 kg. De dumbells vliegen omhoog en ik kan zelfs explosieve herhalingen met deze gewichten; de afwisseling in mijn trainingsschema heeft zijn werk gedaan: ik heb mijn spiervezels qua getraindheid in balans weten te krijgen met mijn KREXS methode waarbij je je spiervezels op drie vlakken traint, te weten: KRacht, EXplosief en Statisch (KREXS).
Na deze 8 setjes ben ik opgewarmd en alles voelt in 1 lijn. Maar voordat ik je meeneem naar de volgende oefening, gebeurde er mentaal iets belangrijks tijdens de eerste 8 reps. Iets wat het verschil maakte in wat er daarna zou gaan komen…
Mentaal zette ik de planeten in 1 lijn om volledig klaar te zijn om bij de volgende oefening het maximale te kunnen geven.
Omdat de 50 kg dumbells die dag lichter aanvoelde dan normaal, voelde ik dat ik kracht over had. Daardoor kon ik overschakelen naar explosieve herhalingen. Om die explosieve herhalingen voor elkaar te krijgen, moest ik mijn ademhaling aanpassen, waarbij ik elke keer mijn spieren hard aanspande en hard mijn adem uitblies.
Bij de laatste paar herhalingen van elke set moest ik toch even aanzetten om de snelheid te behouden, en daar schakelde ik over naar mijn interne grom: een diepe grom van binnen om ervoor te zorgen dat ik de prestatie voor elkaar krijg die geleverd moet worden.
De herhalingen waren qua kracht niet perse zwaar, maar om de explosieve snelle herhaling te maken was meer nodig dan alleen maar gedachteloos het gewicht omhoog drukken. De interne grom activeerde – toen nog onbewust – mijn beastmode…
Elke set die ik verder kwam, werd de beastmode sterker, en bracht ik de interne grom eerder in het spel om niet alleen de laatste 2 reps explosief te doen, maar tenminste 6 van de 8 op volle kracht te raken met explosieve kracht.
Tegen de tijd dat ik 8 sets gehad had, stond mijn beastmode op volle kracht en schreeuwde het in mijn hoofd: ‘en nu gaan we zwaar g**v**d*****!” In de loop der jaren heb ik ook mijn relativeringsvermogen weten uit te breiden (gelukkig maar), want anders was ik zonder spotter onder de barbell stang gesprongen en mijn limiet opgezocht. Dat had niet zo verstandig geweest.
Ik kijk rond, en ik zie een smith machine. ‘Mmm, dat is lang geleden, een smith machine. Vandaag pak ik die. Dan kan ik maximaal gaan, zonder gevaar voor mijzelf’. Een persoonlijk anker van mijzelf is (nog steeds) dat ik op een schaal van 1 op 10 nog steeds liever geen hulp vraag, en dat ik daar een 1 op scoor. Aan de andere kant, als iemand om hulp vraagt of ik zie dat iemand hulp nodig heeft, scoor ik op een schaal van 1 op 10 veelal een 10, en help ik direct of bied ik hulp aan. Gek heh!
Anyway, de keuze was snel gemaakt. Die smith machine ging het zwaar krijgen vandaag.
Ik zet het bankje nauwkeurig klaar, in een rechte lijn onder de stang, waarbij ik op exact de juiste gelijkwaardige positie mijn handen kan plaatsen aan de stang. Daarnaast zitten er van die streepjes op de stang die ongeveer mijn schouderbreedte aangeven, zodat ik aan beide kanten van de stang mijn wijsvinger om dat streepje kan leggen, zodat ik met mijn handen de stang precies op de juiste breedte kan vastpakken.
Ik ga liggen op het bankje en test mijn uitgangspositie zorgvuldig. Er ligt nog geen gewicht op de stang, dus de stang vliegt omhoog en omlaag…
Het geluid klinkt heerlijk in de oren: de stang glijdt als het ware tussen twee palen door, waarbij er aan de stang aan de zijkanten van die haken zitten, dat als je het niet meer houdt, dat je de stang dan met de haken aan die palen kunt hangen. Als je een beetje begrijpt wat ik bedoel (zo niet, google dan even op smith machine).
Ik heb de juiste positie gevonden en kan beginnen aan het volhangen van de stang. Ik besluit te beginnen met 100 kg om te voelen hoe dat voelt. De stang vliegt omhoog en omlaag! Mmm, te licht! Dat kan zwaarder!
Ik gooi er 140 kg op. Weer te licht! Potverdikkie, mijn focus heeft de laatste weken niet op het gewicht gelegen, maar op functionaliteit, zou ik dan echt zoveel vooruitgang geboekt hebben? Mijn personal record met de barbell press lag een paar weken geleden op 150 kg. Ik weet dat je met een smith machine meer gewicht kunt drukken, maar zou ik dan echt zoveel vooruitgang geboekt hebben.
Omdat 140 kg echt te licht was, besluit ik er 170 kg op te leggen. Okay, focus. Ik ga liggen, en ik pak de stang evenwijdig vast op precies op de juiste posities. Met een diepe grom van binnen duw ik de stang omhoog. 1, 2, 3, 4, 5, 6 herhalingen. Easy… Holy mosus! Dat ging nog steeds redelijk makkelijk!
Om mijzelf een stevige trainingsprikkel te geven, zal ik er nog een schepje bovenop moeten doen. Ik kijk rond en zie mijn Nederlandse buddy Bart (officier bij luchtmobiele brigade) in de zaal. Ik stap over mijn drempel heen en vraag hem om mij zo dadelijk te spotten. Natuurlijk helpt hij mij, super fijn!
Het doel is maximaal gaan, dus 1 tot 3 herhalingen.
Ik herverdeel de gewichten en uiteindelijk hangt er 200 kg aan de stang. Dit gaat uitdagend worden voor mijn spieren. Het gewicht is maar een nummer, maar ik weet dat mijn armspieren in balans zijn en dat mijn borstspieren dit aan kunnen.
Voordat ik op het bankje ga liggen, ga ik goed rechtop staan, recht ik mijn rug en neem ik – wat ik noem: – de superman houding aan.
Rechte rug, borst vooruit, armen langs mijn lichaam omlaag (nee, niet 1 arm omhoog zoals de echte superman; haha). Tegelijkertijd met een diepe grom van binnen, strek ik mijn armen naar beneden en naar achteren en span ik mijn spieren in mijn bovenrug, en mijn triceps aan. Ik knijp hard in mijn handen om de kracht te voelen die ik heb. Ik span mijn bil- en beenspieren aan en grom nog een keer diep van binnen. Het is BEASTMODE ON!
Ik ga liggen op het bankje, pak de stang vast en terwijl ik mijn adem uitblaas duw ik de stang uit de veiligheidshaken. Mijn goede buddy Bart staat klaar om te spotten; all set!
Ik laat de stang naar mijn borst zakken en leg de focus op het explosief strekken van mijn armen. De snelheid heb ik niet meer, maar de stang gaat omhoog! Yes! 1 herhaling gemaakt. En door naar de volgende!
De volgende 4 herhalingen gaan ook goed, mooi stabiel, waarbij ik bij de laatste herhaling, nummer 6, heeeeel rustig de stang omhoog geduwd krijg.
Ik focus erop dat de stang niet tot stilstand komt, en blaas extra uit op de punten waar ik het zwakst ben: op het diepste punt, en het moment dat mijn ellebogen het punt bereiken dat ze net onder de 90 graden gebogen zijn. Het lukt helemaal zelf en man oh man wat een plezier dat dit lukt!
YES! Het is gelukt! 200 kg bankdrukken in de smith machine! Ik ging voor de 1 tot 3 herhalingen, maar het werden er 6! Heel blij met deze prestatie ?! En bedankt voor het spotten Officier Bart Koopmans (Luchtmobiele Brigade)!! Het geeft mentaal extra steun als er iemand bij je staat om je te steunen, letterlijk en figuurlijk!
Lees in het BOEK Aanvalsplan meer over het opzoeken van je Beastmode, en hoe jij jouw trainingen tot The Next Level kunt brengen!
Okay, dat waren de 5 sneak previews over het opzoeken van je Beastmode . Heb je het boek al gelezen, laat dan vooral weten wat voor jou het beste hoofdstuk was (leerzaam, vermakelijk, motiverend, of iets anders wat het je gebracht heeft).
Heb je het boek nog niet gelezen? Dan kun je via deze link jouw exemplaar bestellen
Alvast heel veel leesplezier gewenst en Go get them!
Gr,
Djack