In militaire dienst, en je thuisfront

Het thuisfront

Welkom bij aflevering nummer 5! In deze blog gaan we het hebben over de mensen om je heen, of op een militaire manier gezegd: het thuisfront. Het spel van militair worden en het hebben van een thuisfront begint op het moment dat jij als burger de keuze maakt om richting Defensie te gaan. Het is dan interessant om alvast na te denken over hoe jouw thuisfront over jouw keuze denkt. Hoe vinden zij het dat jij misschien als specialist of reservist naar Defensie wil? 

Hoe is het voor de mensen om je heen als jij militair werk wilt doen, en misschien wel maanden weg van huis bent of doordeweeks op een kazerne ergens in Nederland moet blijven? En niet te vergeten: wat voor impact heeft dit op jou? Heb je heimwee naar het thuisfront? Het is heel interessant om die balans te onderzoeken tussen jou en de mensen om je heen. Daar gaan we in deze blog uitgebreid op in!

HOE ZIET JOUW THUISOMGEVING ERUIT?

Mijn eerste vraag is: in hoeverre word jij gesteund door de mensen om je heen? Toen ik als tiener begon met solliciteren voor Defensie was dit een hele interessante vraag, omdat mijn vader ook marinier was. Mijn twee ooms zijn oud-marinier en zijn commando geweest, dus ik ging kreeg heel veel steun bij mijn keuze: “Wow, wat gaaf dat jij dat ook gaat doen! Zorg dat je het haalt, want potverdorie, het kan niet zo zijn dat je het niet haalt.” 

Hier zat dus veel steun achter en misschien stiekem ook wel een beetje druk. Dat was een stimulans voor mij om nog harder mijn best te doen en er echt voor te zorgen dat ik het zou halen. Vanuit school ging ik direct door naar de sportschool en in totaal trainde ik 5 a 6 keer per week en was vaak precies voor het avondeten terug, en kon dan direct aanschuiven aan de eettafel voor de maaltijd. Als ik had gesport, kon ik mijn sportkleding naast de wasmachine leggen, en mijn lieve moeder waste dit dan weer voor mij en zorgde ervoor dat mijn kledingkast weer netjes gevuld was. In die tijd was dat heel normaal voor mij om dit zo te doen, maar achteraf realiseerde ik me heel goed hoe dankbaar ik ervoor ben dat mijn ouders mij altijd zo gesteund hebben.

De afgelopen jaren heb ik mensen begeleid, getraind en gecoacht in de aanloop naar de militaire keuring. Sommigen woonden nog thuis. Je eet dan vaak wat de pot schaft, maar als jij veel traint heb je misschien wel meer voeding of juist andere voeding nodig, zoals meer eiwitten voor spierherstel of juist meer koolhydraten voor energie. Maak dit bespreekbaar en kijk naar hoe de mensen om jou heen hierin staan. 

Misschien vinden zij dit logisch: als je meer sport, moet je meer eten zodat je kan herstellen en sterker kan worden. Misschien steunen zij je hier niet in, vinden zij het onzin of willen zij niet meer geld aan eten besteden: 'eet dan maar een bruine boterham met kaas, we gaan geen gekke dingen doen', kan dan een reactie zijn. Misschien zijn ze neutraal: doe lekker wat je wilt, maar val mij er niet mee lastig. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ze je belemmeren: ze vinden het niet leuk wat je doet en vormen obstakels waar je tegenop moet leren boksen. Het is dus heel interessant om te onderzoeken in hoeverre jouw familie je steunt in wat je graag wilt.

Mijn thuisomgeving steunde mij enorm, maar op school kreeg ik gemengde reacties.

Bepaalde vrienden vonden het heel cool dat ik bij Defensie wilde en vonden dit goed bij mij passen. Andere mensen vonden het dom, zeiden dat ik er niet slimmer van zou worden en dat dit tot verkeerde dingen zou leiden. Toen dacht ik: wat maak het eigenlijk uit dat die mensen dit tegen mij zeggen? 

De meeste mensen worden gevormd door een beeld vanuit hun thuisomgeving: misschien zijn hun ouders heel erg tegen die militaire wereld, heeft diegene er dus automatisch negatieve associaties mee en spiegelt hij dit naar mij. Hier raakte ik bewust van. Blijkbaar is mijn keuze na de middelbare school een beladen onderwerp. Anderen gingen bijvoorbeeld studeren op een universiteit en dat werd alleen maar geprezen, dat vond iedereen fantastisch. 

Ik ga studeren op een militaire universiteit, maar daar hangt ander werk aan vast en dan is het ineens een beladen onderwerp… Dan vond iedereen er iets van, de één vond het prijzenswaardig en de ander had er een afkeer voor. Ik vond het heel interessant dat iedereen hier een oordeel over had. Kijk voor jezelf eens of jij jezelf in mijn verhaal kunt herkennen. Wat voor reacties kreeg je van jouw omgeving en hoe ging men om met jouw keuze?

IEDEREEN HEEFT EEN MENING

Toen ik op de middelbare school openbaar maakte dat ik naar Defensie wilde gaan, keurde mijn lerares Duits dit echt compleet af. Dit heeft me echt beziggehouden. Normaal is een docent iemand die jou iets aanleert, je kennis bijbrengt. Ik was heel leergierig, ik zat op het Gymnasium met Grieks en Latijn en was altijd een hele brave student. Dit was voor mij het eerste moment dat ik zoiets had van: oké, u leert mij Duits en daarnaast heeft u een mening over mijn toekomst en mijn studiekeuze. 

Ik hoor wat u zegt, maar verder hoef ik hier niets mee te doen, dit is uw mening en daarmee is het klaar. 

Als tiener was dit heel bijzonder om mee te maken, om voor het eerst na te denken over dat een persoon met autoriteit dat soort uitingen kon doen. Ik gebruik dit verhaal altijd als koppeling: stel je voor dat jouw vader of moeder deze mening heeft, wat zou je dan doen? Dit is echt een opening om daarover te praten en te onderzoeken welk verhaal daarachter zit. Dit heb je ook nodig in jouw reis om militair te worden, want ja, dit zal je waarschijnlijk nog wel vaker gaan tegenkomen. Mensen zijn het soms niet eens met jou keuze of mening, ga dan op onderzoek uit en ga met elkaar in gesprek, zodat je op een normale manier met elkaar om kunt blijven gaan.

Je maakt de keuze: ik ga naar de keuring en daarna ga ik in dienst. Dit heeft als gevolg dat je van huis weggaat en daarna, afhankelijk van de functie die je gaat vervullen, veel van huis weg kan zijn. Hoe jouw omgeving hierop reageert, kan veel met jou als persoon doen. Een mooie aanvulling hierop is als dit bijvoorbeeld vrienden of schoolgenoten zijn. Er zijn altijd mensen die zeggen dat zij hun vrienden en schoolgenoten heel erg gaan missen omdat zij in dienst gaan. Ik zeg dan altijd: kijk naar die middelbare school: iedereen moet een keuze maken voor wat hij of zij daarna gaat doen. School stopt en je moet iets, maar de groep zal sowieso uit elkaar vallen. 

Het maakt niet per se uit wat je gaat doen, maar die groep gaat veranderen omdat die oude omstandigheden er niet meer zijn. Stel je voor dat iemand stage gaat lopen of al gaat werken, dan zal diegene doordeweeks niet zoveel tijd meer hebben als toen hij of zij op de middelbare school zat. Misschien gaat die persoon wel in een andere stad wonen… Iedereen in die groep maakt een eigen keuze en iedereen gaat op een gegeven moment dit pad aflopen. Dat is heel interessant, juist met die keuze om militair te worden omdat hier op de een of andere manier extra lading aan wordt gegeven door je omgeving. Dit kan je soms ook helpen met jouw mindset.

CONFORMEREN IN PLAATS VAN PROVOCEREN

Een ander belangrijk punt om over na te denken is: wat is mijn rol in een groep mensen? Lukt het jou om te conformeren en niet te provoceren? Vaak heb je een bepaalde vriendengroep. Je leert elkaar langzaam kennen en tast de grenzen van anderen af over meningen over bepaalde onderwerpen: wat vinden we met zijn allen leuk en waar liggen onze uiterste grenzen? Ergens conformeer je dan elkaars normen en waarden en grenzen. 

De uitdaging is dan aan jou: wat is jouw rol in de groep? Ben jij de gangmaker, de solide persoon die de boel bij elkaar houdt of ben jij voortdurend aan het provoceren om mensen in gang te zetten? Als je op een gegeven moment aankomt in het proces van burgermaatschappij richting militaire keuring krijg je tijdens de keuring de vraag: wat zou jouw beste vriend over jou zeggen? Zorg dat je hier alvast over nadenkt en hier een beeld bij krijgt.

Ik ben zelf een beetje die persoon in ‘the middle’ die de boel bij elkaar houdt. Voor mij was het vaak conformeren aan de groep, ik wilde erbij horen. Vroeger had ik last van mijn lichaam en lukte het bijvoorbeeld niet om te gaan voetballen met vriendjes, dus ik deed echt heel hard mijn best om mee te kunnen komen met de rest. Op een gegeven moment lukte dat mij wél, omdat ik mijn zwakke enkels en de bronchitis had overwonnen. We gingen leuke dingen doen, dit was voor mij belangrijk. Ik hield de groep dan bij elkaar. 

Voor anderen zag ik al heel snel dat zij bijvoorbeeld de boel wilden opstoken door grenzen van anderen op te zoeken. Misschien niet bewust, maar het gebeurde wel. Dit is dus heel interessant om voor jezelf te kijken hoe jij in dat spel van de groep beweegt en hoe jij jezelf gedraagt. 

In mijn hele militaire loopbaan is het altijd mijn rol en drive geweest om groepen bij elkaar te houden en goed te weten wat de kwaliteiten zijn van de mensen uit deze groep, om die kwaliteiten dan zo optimaal mogelijk te gaan benutten. Als ik achteraf terugkijk, heb ik dat dus echt al van jongs af aan.

VIND EEN ROLMODEL

Mijn laatste tip: ga eens kijken of je rolmodellen hebt, of gelijkgestemden die in hetzelfde proces zitten als jij. Toen ik ging solliciteren, was er nog niet zoveel informatie op het internet te vinden met informatiepagina’s en films over hoe de keuring eruitzag. Dit was destijds echt een uitdaging voor mij, ik ging iets doen wat niemand in mijn omgeving deed dus ik was een beetje op mezelf aangewezen. Ik ging fanatiek aan de slag met sporten, maar moest ook keuzes maken: als een vriend mij vroeg of ik die middag iets wilde gaan doen, kon ik niet omdat ik moest trainen. 

Op een gegeven moment zie je dat jouw keuzes langzaam gaan afwijken van de rest, want je bent echt bezig met andere dingen om die opleidingseis te kunnen halen en aangenomen te worden. Dit was voor mij best wel uitdagend. Ik was bezig met uitdagende trainingen om mijzelf zowel mentaal als lichamelijk te pushen en verder te komen. Daarom ben ik op de middelbare school op zoek gegaan naar een aantal gelijkgestemden jongens die ook militair wilde worden. Ik vroeg hen hoe het met de training ging, we wisselden tips en ervaringen uit. 

Het was fijn om te merken dat ik niet de enige in dit schuitje was. Het gaf me ook een extra zetje om net iets meer push-ups te doen of nog net even die extra meters in de 12 minuten hardlooptest te halen. Dit was niet alleen bij mij zo, maar ook bij de gelijkgestemden, dus dit was heel fijn, eigenlijk een soort geruststelling.

Ga daarnaast ook op zoek naar rolmodellen. Je rolmodel hoeft geen actiefiguur uit een film te zijn. Ik heb al eerder gezegd dat karaktereigenschappen vaak worden uitvergroot in films. Het personage wordt neergezet als de held die alles kan. Zorg dat je een echt persoon als rolmodel uitkiest. Iemand die bijvoorbeeld net zoals ik, zijn verhalen over Defensie deelt. Neem mee wat nuttig voor je is, vergeet wat voor jou niet van toepassing is en doe er je voordeel mee. Gebruik je rolmodel ook om ergens naartoe te werken, je staat nu hier, waar moet je uiteindelijk op korte of lange termijn naartoe werken? Dat kan enorm helpen.

Je kunt je oordeel over Defensie vormen op basis van films die je kijkt, maar je kunt ook gewoon met iemand praten zodat de ander ook feedback en antwoorden op jouw vragen kan geven. Je kunt vragen stellen en meteen zien of je het begrijpt en of je bepaalde onderwerpen hebt die je nog niet helemaal begrijpt. Zoek deze mensen bijvoorbeeld op open dagen. Dit is het ideale moment om in gesprek te gaan, omdat het wemelt van mensen die militair zijn of in hetzelfde proces zitten. 

De tweede optie is bellen. Je hebt een gesprek, maar je kunt elkaar niet zien, dus dit is niet optimaal. De derde optie is per mail. Vaak krijg je wel een antwoord, maar ik merk dat de communicatie per mail vaak langs elkaar heen loopt omdat de begrippen niet helder zijn. Het beste is dus gewoon om face-to-face met iemand te spreken. Bedenk met welke vragen jij nog zit en zoek mensen die in hetzelfde schuitje zitten, om zo van gedachten te wisselen. Zoek daarnaast ook een aantal rolmodellen die een indruk geven van waar jij naartoe moet. Dit alles geeft je veel houvast.

Tot slot wil ik zeggen: je bent niet alleen in dit proces. Je kan je soms best een beetje eenzaam voelen in dit proces, maar je bent nooit alleen! In heel Nederland zijn duizenden mensen, jongeren en volwassen die nog studeren of al werken die de keuze maken om naar Defensie te gaan. Al deze mensen zitten in hetzelfde proces. Je bent echt niet de enige die dit proces meemaakt en er zijn genoeg mensen die jou in dit proces willen steunen. 

In de Defensiefit Ledenomgeving zitten we precies met al die mensen in 1 groep, waarbij we gezamenlijk de 4 Journeys doorlopen om militair te worden. Een betere ondersteuning in jouw proces van burger naar militair is er niet. Hier op de site vind je meer informatie over dat programma. Het programma heet: ' Hoe word ik Militair'. 

Doe je voordeel met de tips. Vond je dit interessant? Lees dan vooral ook de andere blogs hier op de site en kijk/luister naar de Defensiefit Podcast. Bedankt voor het lezen en tot de volgende aflevering!

Klik hier om deze aflevering op Youtube te bekijken >>

Gr, Djack