Eindoefening ‘Final Exercise’ – lees hier de beleving van Samantha op haar eindoefening:
Note: Ik ga mij alvast verontschuldigen voor mijn taalgebruik, haha!
Vorig jaar zag ik op Facebook een bericht van CRASH MOVE voor de Final Exercise. Ik was gelijk enthousiast, en aangezien ik niet zoveel fitte vrienden heb (sorry guys), had ik geen buddy om hieraan mee te doen. Dus ik deed mijn stoute kisten aan en ik zette een bericht in de Geheime Facebook groep van Defensiefit, waar iedereen die lid is van Defensiefit in toegevoegd kan worden. Ik hoopte dat in ieder geval één iemand mijn buddy wilde zijn die dag, uiteindelijk was ik echt verbaasd van de vele reacties die ik kreeg op het bericht en gingen we met een hele groep die kant op!
Op 28 januari zou het dan gebeuren de dag waar ik al vanaf november naar uit keek. Doordat ik aan het einde van de wereld woon, probeerde ik slim te zijn en een slaapplek in Rotterdam te regelen. Met 4 uurtjes slaap reisde ik richting de Noordwijkse duinen. Saturday’s are for adventures, en wat voor avontuur…
Het programma van deze dag
10:00 Introductie
11:00 Briefing
11:30 Team Mission
16:00 Debriefing
17:00 Blauwe Hap
Bij aankomst mochten we onze telefoons inleveren, ik moet zeggen het eerste kwartier heb ik daar gestaan met mijn ziel onder m’n armen, mijn telefoonverslaving werd pijnlijk duidelijk op dat moment… HAHAHA… Ik vroeg me af hoe ik de hele dag moest overleven zonder dat rotding! We kregen een grote rugtas vol met kleding, een slaapzak en nog wat andere dingen waarmee je kon overleven tijdens de missie… Ook kregen we een lunchpakketje mee, een banaan, een soort noten en zaden reep, ontbijtkoek en een mars. Strak in de overall, kisten aan en muts op, begon de briefing. Eric Nabben nam toen het woord en vertelde waar CRASH MOVE voor staat, waarom het was opgericht en ook werden de instructeurs voorgesteld en wat ze allemaal al bij defensie hadden gedaan.
Even later mochten we buiten de tent opstellen in rijen van 2, en mochten wij ons allemaal voor de groep voorstellen. Bijna iedereen die mee deed had wel een ambitie om voor defensie te gaan werken, ook waren er al mensen met ervaring met de MAST, en dat merkte je ook wel tijdens de missie. We mochten allemaal een 7 kg of 10 kg bulgarian bag uitkiezen die we de gehele missie bij ons moesten dragen. Op dat moment dacht ik “wat denkte? De 10kg natuurlijk!”, als ik toen had geweten, wat ik nog geen uur daarna zou weten, dan had ik die 7 kg wel gepakt. Ook werden er lege zandzakken en scheppen uitgedeeld, die we ook in onze tas moesten meenemen. Aangezien we natuurlijk niet met wapens mochten lopen of iets wat erop leek, kregen we een 10 kilo wegend geel gevaarte mee, wat de gehele weg niet op de grond mocht komen.
Toen vertrokken we met een mars richting de eerste locatie, op dat moment dacht ik nog als het zo de hele tijd gaat dan valt dat nog wel mee. HAHAHA. Op de locatie kregen we een zetje van de commandant die zoals Shannon al aangaf in haar blog dat we ‘er bij liepen als een stel basisschoolkinderen die naar huis wandelen in de pauze”. Als straf push ups, oooh yesss.
De commandant legde op deze locatie uit wat de uitvoeringscommando’s waren, en ook werd iemand van de groep naar voren geroepen die even de leiding mocht nemen en met zijn alle controleerden wij of we alles bij hadden en werd alles op dezelfde wijze in de tas gestopt. Aangezien we in het begin alles op het gemakje deden, kregen we weer straf. Hoppaaaa twee rondjes door het bos en binnen een minuut of 2 moesten we weer terug op de plaats staan. Het was rennen alsof ons leven er vanaf hing, terug aankomend op mijn plaats vlogen op nog raadselachtige wijze mijn benen in de lucht en maakte ik een buikschuiver, maar dan op mijn zij door de formatie heen. Iedereen keek me verschrikt aan en het enige dat ik kon uitbrengen was: “Niks aan de hand joh” en begon te lachen, de tred was gezet voor die dag.
Na wat oefenen met de waarschuwingscommando’s en uitvoeringscommando’s gingen we op weg richting de duinen. Ik dacht nog goh wat leuk dat losse zand. Totdat we het commando kregen dat we binnen korte tijd bovenaan moesten staan. Ik begon het losse zand al iets minder leuk te vinden, man man man hier had ik me niet op voorbereid. Toen we dus te laat waren, mochten we weer naar beneden en weer terug. Ik begon het al aardig zwaar te vinden en we waren nog niet eens een uur bezig. Fijn vooruitzicht wel. Uiteindelijk kwamen we op het strand aan, en jawel hoor weer te laat! Mochten we dat hele pokke eind weer naar boven. Halverwege viel ik en ik dacht laat maar! Dit is te zwaar voor mij, maar door wat oppeppende woorden van mijn teamgenoten en wat ondersteuning hebben we het toch gefixt, althans dit stuk. Nog way more to go… zucht!
Op het strand kregen we de instructie dat we een fort moesten bouwen, want de Engelsen kwamen er via de zee aan. Binnen een half uur moesten we dit gereed hebben, alle tijd die we over hadden was onze pauze. Om de druk nog wat op te voeren riepen de instructeurs regelmatig hoeveel tijd we nog hadden. Samenwerking was hier wel goed nodig en onze Shannon had daarom ook de leiding over deze missie. Na wat geploeter kwam er toch een mooie samenwerking tot stand. De een hield een zak open, de ander schepte het erin, weer een ander bond de zakken dicht, en weer anderen rende heen en weer richting het fort, want ja je dacht toch niet dat we naast ons fort zand mochten scheppen. Volgens mij hadden we veel te weinig tijd over, maar kregen we alsnog een kwartier pauze.
In die pauze zaten we allemaal in het fort en mochten we onze lunchpakketjes aanbreken. Ik zag een reep in de zak zitten en ik hoorde iemand zeggen die is 300 kcal, ik dacht dat wordt de mijne! Na wat leuke gesprekken, o.a. de discussie over vrouwen bij het Korps Mariniers, was het kwartier zo voorbij en moesten we weer oprukken. Richting een wit gebouw in de verte, ik werd spontaan misselijk toen ik zag hoe ver dat gebouw nog was.
Tijdens deze barre tocht, want zo voelde het op den duur wel, kregen we om de haverklap op ons sodemieter, of we lieten gaten vallen, of we waren niet snel genoeg. We moesten push ups doen, maar aangezien bij de vorige sessie de blessure in mijn hand weer de kop op stak, moest ik squats doen. Er kwamen ook nog een keer sit ups met de bulgarian bags voorbij. En er kwam ‘weer’ een moment dat het voorste deel van de groep te snel ging en er een gat viel.
Ik stond “godzijdank” halverwege en als straf moest iedereen die voor de achterste liepen, tijgerend terug komen, en jawel we waren die verdomde bulgarian bags vergeten, dus weer terug tijgeren en die krengen ophalen, man man man wat heeft iedereen gevloekt. Er kwam een moment dat we weer een straf kregen, omdat de g*dvers door de rondte vlogen. G*dverd*mme!! Toen moesten we voor straf in een inham van de duinen naar boven klimmen en binnen korte tijd weer terug. Ik zag een stuk waar ik dacht wel eventjes naar boven kon klimmen maar los zand is lastig man! De pl**ris dit kwam echt aan op teamwork! En wat een teamwork hebben we afgeleverd zeg!
Uiteindelijk toen we op volle snelheid terug marsten, werd ik wat duizelig en voelde ik mijn maaginhoud naar boven komen en al kokhalzend verliet ik de formatie. Het enige wat ik dacht was dat ik mijn eten moest binnenhouden, tijdens de pauze hoorde ik iemand zeggen dat je dat echt moest proberen te doen, anders had je het de rest van de dag zwaar. Niet dat het nog niet zwaar genoeg was, zeg maar. De rest ging terug en ik moest even blijven zitten, en een slok water drinken. Het allereerste moment vervloekte ik mezelf, maar al snel dacht ik zo maak ik het mezelf alleen nog maar moeilijker. Bij terugkomst was de commandant iets aan het uitleggen over hoe je als mens kunt reageren in een levensgevaarlijke situatie. Het fight or flight fenomeen, helaas heb ik de helft daarvan gemist.
Het volgende onderdeel was de fort afbreken en achterlaten alsof we daar niet geweest waren, en jawel de zakken moesten weer terug geleegd worden, waar wij ze hadden gevuld binnen het kwartier. De druk werd weer lekker opgevoerd, maar het ging echt lekker en op den duur hoorde ik nog twee en halve minuut. We waren nog geen minuut later klaar en wat denk je, zegt de commandant NIET GEHAALD! Binnen 2 minuten moesten we weer het pad naar boven rennen, welke ik die dag al tig keer gezien had, k*t pad! Eerst wilde ik er keihard tegenin gaan, dacht jezus dat kan gewoonweg niet!! Maar toch renden we al vloekend en tierend die kant op, en halverwege riep de commandant lachend “kom maar terug, jullie hadden het wel gehaald!” Grapjas!
Toen kwam het deel dat er iemand gewond zou zijn, en we die dus mee moesten nemen per brancard. Ook moesten er verkenners zijn. Dus samen met drie anderen zijn wij benoemd tot verkenner, wij namen het “wapen” mee en verkenden het pad waar we doorheen moesten. Bij elk kuiltje, takje of mensen die daar een lekkere wandeling door de duinen maakte moesten we de groep waarschuwen. De commandant heeft me aardig vaak verbeterd, omdat ik elke keer de verkeerde commando’s riep. Dat lag echt aan dat ik moe was hoor hahaha. De anderen droegen om de beurt de brancard. In het begin hoorde je van alle kanten nog mensen praten, hoe verder we liepen hoe stiller het werd. Mensen begonnen er toch een klein beetje door heen te zitten.
Afijn toen kregen we een lekker soepje en kwam het allerlaatste deel, de speedmars. Hoewel ik kei moe was, wilde ik toch een poging wagen, maar na de eerste 2 minuten, zei alles in mijn lichaam STOP! De echte bikkels zijn doorgegaan, en ik ben met een aardige instructeur op een wat prettiger tempo verder gegaan. Uiteindelijk kwamen wij terug op de plek waar we vandaan kwamen, wachten op de rest. Toen ze aankwamen zag ik een lach op de vermoeide gezichten ontstaan, alleen de commandant had iets anders in petto hij draaide om en ze vlogen weer het bos in. Dit is misschien wel echt heeel slecht van mij, maar ik moest eigenlijk keihard lachen, I’m soooo sorry guys. HAHAHAHA.
Tijdens deze dag ben ik mezelf wel een paar keer tegen gekomen, mijn slaap was niet optimaal, en mijn conditie was ook wat verminderd, omdat ik even een dipje had op dit gebied na oud en nieuw. Ik vond het kei zwaar, alle scheldwoorden die ik kende zijn de revue gepasseerd, maar ik heb wel ontzettend veel geleerd over mezelf die dag. Normaal gezien had ik mezelf heel kut gevoeld en vervloekt als ik moest opgeven, maar nu wist ik ook dat ik alles had gegeven wat ik op dat moment kon geven. Ik had het toch wel aardig onderschat, en dat is niet erg, omdat ik nu juist wel gezien heb, waar mijn krachten zitten en waar ik nog heel hard aan moet werken en dat is… dat is dikke dikke prima!
Deze missie ga ik beslist nog eens een keer doen, maar dan ga ik hem wel inclusief de speedmars uitlopen!
Ik wil CRASH MOVE en alle medewerkers bedanken voor deze geweldige dag, en natuurlijk complimenten voor de goede zorgen en de super leuke gesprekken die we die dag hebben gehad. Aan dit avontuur heb ik hele leuke herinneringen en leuke mensen overgehouden en natuurlijk tot ziens!!
En meeeen wat een respect voor al die mannen en vrouwen die zulke zware selecties moeten overleven en het werk moeten uitvoeren!
Op naar 5 maart Airsoften met Defensiefit, doe je ook mee?
Dikke doehoooeeeeiiii!!
Groetjes Samantha!
