De strijdkreet die ik nooit meer vergeet....Ooorraaaahhhh!!

Mijn vorige blog heeft veel los gemaakt en ik heb er super veel lieve reactie’s op gehad. Ook kreeg ik berichten van mensen die hun eigen verhaal wilden delen met mij. Ik vind het echt heel bijzonder dat ik door sommigen als een voorbeeld gezien wordt. Super lief en dankjewel!

Toch ga ik in deze blog weer even terug naar november en december 2016, vandaag ga ik jullie vertellen over mijn eerste survivalrun training en de Meet The Marines Bootcamp die ik afgelopen december gelopen heb.

Op een donderdag kreeg ik een appje: Sam ga je mee een survivalrun training doen? Welja waarom niet joh! Mee dat ik dat berichtje terug stuurde, kwamen de gedachten ook op gang. “Straks vind je het helemaal niets, en dan heb je jezelf al die tijd voor de gek gehouden! Tegen iedereen zeggen dat je zo graag het leger in wilt, en dan vind je dit straks helemaal niets.” Tsja ik moet eerlijk zeggen met lood in mijn schoenen kwam ik daar aan, dit kon mijn hele toekomstdroom in duigen laten vallen. Hardlopen, geen probleem. Push ups, geen probleem. Hindernisbaan, zou zomaar een probleem kunnen zijn. Maaaaar dit had ik dus serieus eerder moeten doen, ik voelde me als een kind die net een snoepzak had gekocht in de snoepjeswinkel en nu in een speeltuin mocht spelen. Hoewel de beste man uitleg gaf en benadrukte dat we rustig aan moesten doen, ging ik als een speer overal doorheen, overheen, onderdoor, enzovoorts.  Een dikke smile van oor tot oor. Een hele lange tijd ben ik niet zo zen geweest als na die survivalrun training. Dit smaakt naar veeeeel meer.

Meet The Marines Bootcamp

Om geld in te zamelen voor Serious Request heb ik samen met een paar anderen mee gedaan met de Meet The Marines Bootcamp in Breda. We begonnen met een goede warming up, zeg maar zo één waar je al bek af van bent en je nog niet eens bent begonnen met het echte werk. Dit was al een heel fijn begin (sarcasme, welke je waarschijnlijk nog vaak gaat tegenkomen).

We hadden één regel: ‘mevrouw Anaconda’ (een touw van 120 kg) en de jerrycans mogen de grond niet raken! Oooh ja en we moesten in beweging blijven, dus absoluut niet lopen!

Met een groep van om en nabij 45 mensen moesten we de Anaconda en de jerrycans de hele weg mee dragen. Sammie pakt wel even zo een jerrycan HAHAHA Na 300 meter: “Uhhh kan iemand mij alsjeblieft misschien even helpen?!” Gelukkig was er een meisje zo aardig om hem samen met mij verder te dragen.

Toen kwamen we bij een grasveld, wat eruit zag als een veld waar wel eens wat honden hun behoefte zouden kunnen doen. Het was donker dus je zag vrijwel niets. Midden op dat veld riep het Beest van Breda ineens:  “ALLEMAAL OP DE GROND, VOORLIGSTEUN!!” … Yes done that! “EN NU NAAR MIJ KOMEN TIJGEREN!!” Uhhm ok. Ik lag dus ergens achteraan, en dat was dus mijn eerste fout. Wij moesten veel verder dan de mensen die al verder vooraan lagen. Dit ga ik dus nooit meer vergeten, omdat het dus te lang duurde mochten we ook nog ff een paar push ups eruit knallen.

Onderweg mochten we ineens op de grond gaan liggen en sit ups doen met mevrouw Anaconda. Toen dat voorbij was, moesten we de sloot door. Ik dacht eerst dat het Beest een grapje maakte, maar toen ik hem niet kon betrappen op een lachje, wist ik dat we echt de lul (sorry voor het taalgebruik) waren. Vooral mijn nieuwe mooie roze hardloopschoenen waren de lul, ik bedoel dan ook echt de lul. De eerste sloot was redelijk droog, maar de tweede sloot was een modderbad, eerst zoog mijn voet al vast in de sloot en toen kwam die geur er ook nog eens bij, geweldig moment wel! Ik kwam ook niet uit de tweede sloot, zodra ik mijn voet bovenin het gras probeerde te zetten en ik met mijn andere voet wilde afzetten, gleed ik weer naar beneden, na een paar keer ploeteren, was er een jongeman die mij gelukkig even een zetje gaf, anders had de sloot nog ietsje breder geworden vrees ik! Nog bedankt trouwens buddy!

We mochten geen gaten laten vallen en Popeye en zijn maat hielden dat wel goed in de gaten. Zodra je een luide mannenstem achter je hoorde bulderen, wist je dat je snel moest bijbenen! Uiteindelijk gingen we een donkere weg in, alle lichtjes moesten uit en we liepen zo het donker tegemoet. Spannend!!! We kregen een opdracht, zo snel mogelijk naar het einde van de weg rennen en weer terug. Zo snel mogelijk moesten we de Anaconda en de jerrycans op de grond leggen en keihard gaan rennen. Je rende echt een donker gat in, het was echt verstand op nul en gaan. Ik had niet eens de tijd om na te denken, dat er misschien wel eens een gat in de grond zou kunnen zitten en je been zou kunnen breken, neeeee mijn hersenen dachten opschieten binnen de tijd terug zijn, ik wil niet weer push ups doen!! Terwijl ik vond dat sommige nogal langzaam op gang kwamen, riep ik nog: “OPSCHIETEN, BINNEN DE TIJD!! SCHIET NOUUU OOOOP!!” Ik stond zomaar van mezelf te kijken hoe fanatiek ik was en wat er voor geluid er uit mijn keel kwam.

Later mochten we op dat zandpad op de grond gaan liggen. Het eerste grasveldje was ik nog niet vergeten, dus ik was slim en heb geprobeerd zo ver mogelijk vooraan te gaan liggen. De opdracht was mumselen, dus met je handen je enkels pakken en zo vlug mogelijk naar de voeten van het Beest van Breda te uhhh… mumselen. Voor het eerst in mijn leven ergerde ik mezelf aan de van moedernatuur gekregen airbags, leuk voor het zicht hoor, maar met zulke opdrachten wens je ze gewoon helemaal niet te hebben. Ook moesten we allemaal andere oefeningen doen, dit was wel een tikje anders dan in de sportschool of thuis (waar je stiekem af en toe best wel eens een beetje smokkelt). Je benen stonden al in de fik van alle andere dingen die je had gedaan onderweg, en toen mochten we ook nog gezellig squatten met zijn allen, de eerste paar keer gaan wel. Maar toen begonnen de geintjes, vasthouden op het zwaarste punt. Het Beest zei steeds 10 tellen. Ik vroeg me een aantal keer serieus af waar het Beest had geleerd te tellen, maar dit keer was ik gelukkig zo slim om mijn bijdehante mond dicht te houden. Zijn naam heeft hij wel eer aangedaan, want ik vond hem daarna wel eventjes echt een vervelend beest ja.

                                                      Mumselen

Ergens op dat pad kreeg ik echt het gevoel van dit is het! Dit is wat ik ontzettend vet vind, super veel energie van krijg en ik liever vandaag als morgen nog mee begin. Helaas is de realiteit anders en moet ik eerst nog een aantal jaar naar school. Oooh Yesss!

Toen we weer op pad mochten met mevrouw Anaconda, kreeg Popeye er voor mijn gevoel veel lol in om te roepen dat we haar links, rechts of boven ons hoofd moesten dragen. Ook moesten we elke keer 10 tellen versnellen, en dan mochten we weer iets rustiger. Door het touw vast te houden, werd je vanzelf mee getrokken door de rest. Ik moet zeggen ik stond erg van mezelf te kijken van wat ik allemaal kon en deed. Hoewel ik in het begin dacht ik blijf bij de Anaconda uit de buurt, liep ik uiteindelijk toch vaak met haar boven mijn hoofd, of links of rechts. Zodra ik erachter ging lopen zonder iets te dragen, voelde dat niet goed, dus vloog ik weer naar voren om te kijken of ik iemand kon aflossen. Negen van de tien keer was er wel iemand die even wilde bijkomen.

       Ik ben degene die daar zo lachend met de Anaconda loopt

Toen we terug kwamen op het plein werd er gevraagd of er mensen waren die mee wilden het opgehaalde bedrag bij het Glazen Huis te gaan brengen. Yesss, met de Anaconda boven ons hoofd zijn we nog op de Nederlandse televisie geweest. Voor Umberto Tan en de rest hebben we uit volle borst een aantal keer Ooooorraaaaahhh geroepen!! (Ergens ben ik wel blij dat het nergens terug te zien is haha! …  Ok, grapje toch wel, link staat onderaan!)

Bij het Glazen Huis

Er zijn momenten geweest dat ik mezelf afvroeg waarom doe je dit? Je kan stoppen hé! Maar het grootste deel van de tijd liep ik met een big smile rond en dacht ik: Dit is het! Dit is het…! Hier word ik gelukkig van. Zelfs toen ik tot op het bot nat geregend was aan het eind en de meiden waar ik mee was kwijt was, voelde ik me nog een soort van vrouwelijk Hulkje in spé.

In de dagen die volgden was het gevoel van onsterfelijkheid en alles wel ietsje minder geworden, spierpijn op plekken waar ik niet van wist dat ze daar zaten en mijn hele lichaam was bont en blauw, ook heeft er nog een week een stuk Anaconda in mijn vinger gezeten… Maaaaaar het was het allemaal waard!!

Dit was echt mega vet en als je bang bent om vies te worden of bang bent om je nagels te scheuren, dan is dit niet iets voor jou. Voor al die anderen die ook eens een keer keihard afgebeuld willen worden, ik zou zeggen doe ook eens een Meet The Marines Bootcamp!

A.s. Zaterdag gaan we met een groep van Defensiefit deelnemen aan de Final Exercise van Crashmove. Soooo wish us some luck! Wil je nu ook graag een keer mee, word lid!! We gaan nog ontzettend leuke dingen doen het aankomende jaar!

Oké Doeeehoeeeeii!!!

PS:  Het glazen huis filmpje. Als je goed kijkt zie je mij, een aantal keer overpakken en een keer Oooorraaaahhh roepen!

Meer informatie over Meet The Marines is te vinden op:

De website  &   Facebook