Wat heeft vroeger met mijn trainingsschema te maken? Welke avonturen heb ik dit keer weer beleefd? En hoe bevalt mijn nieuwe schema? Lees dit allemaal vandaag in mijn nieuwe blog.
In mijn vorige blog heb ik verteld dat ik de DCP gehaald had en een niveau hoger ben gegaan met mijn trainingsschema. Hierin vertelde ik ook dat ik in mijn volgende blog zou vertellen hoe mijn nieuwe schema mij bevalt. Bij deze mijn nieuwe schema is gewoon in één woord vetcoolleukenheelgoedvoltehouden!
Het Zeeuwse landschap
Zeven dagen in de week ben ik lekker bezig, drie dagen hardlopen en vier dagen kracht. De focus bij de krachttraining lag de afgelopen twee weken op spieruithoudingsvermogen. Dit is om mijn spieren te laten wennen aan langdurige belasting. Mijn krachttrainingen bestaan deze periode uit tabatas, 30 seconden werken en 30 seconden rust. Ik wist dat er ooit een dag zou komen dat ik mijn über favoriete oefeningen vast weer terug zou zien… En jawel de lunges en squats staan weer op het menu… Jippie…!
Toch zijn de krachttrainingen wel mijn favoriet en deze sla ik daarom ook niet zo snel over, hardlopen aan de andere kant, is soms wel erg verleidelijk om een dagje te skippen. Ik ken mezelf goed genoeg om te weten, dat als ik de hele dag op school heb gezeten, ik vaak weinig zin heb om nog een rondje te gaan hardlopen. Dus nu zet ik mijn wekker gewoon een uur eerder! Jawel ’s morgens tussen 5 en 7 uur loop ik een rondje, één voordeel ik ben wel gelijk wakker en tot nu toe houd ik het wel goed vol.
Het is nu vooral goed vol te houden, omdat ik voor mezelf prioriteiten stel. Sporten staat op dit moment op nummer één. In de afgelopen periode dat ik vrijwel dagelijks getraind heb, heb ik vooral de voordelen van het sporten ervaren. Ten eerste voel ik mezelf erg fit, ik stuiter alle kanten op en heb energie voor tien! Mentaal voel ik mezelf ook veel sterker en mijn zelfvertrouwen is hierdoor ook gegroeid. Studeren gaat ook een stuk gemakkelijker, ik onthoud ineens dingen.
Lichamelijk heb ik ook al veel voordelen opgemerkt. Ik kan later van huis weg, want als ik de bus aan zie komen kan ik een sprintje naar de bushalte trekken, zonder aan het zuurstof te moeten. Mijn spieren worden ook steeds ietsjes meer zichtbaar, maar echt strak zal ik niet zomaar worden. Dan moet ik toch echt stoppen om die korte periodes alles wat los en vast zit te eten, dat is bij elkaar zeker 5 kilo extra op mijn heupen. Als ik dat niet meer zou doen had ik nu een supergave sixpack gehad. Ook kleven er wel iets nadelen aan, want mijn kleding begint strakker en losser te zitten; dit moet ik even uitleggen denk ik zomaar. Mijn broeken worden strakker bij mijn kuiten en bovenbenen, maar mijn taille is wel kleiner geworden. Báh, kan ik weer gaan shoppen.
Van de week was ik op pad op mijn kisten, met gewichtsvest en rugtas (>15kg), Jawel goed oefenen voor 28 januari hé! Ik liep door het plaatselijke bos en moest aan vroeger denken. Jaaa vroegáhhh, ik bedoel zo’n 20 jaar geleden, speelden we met de kinderen uit de buurt altijd oorlogje in het bos. We hadden verschillende hutten waar we in speelden. Mijn thuisbasis werd een hut aan het begin van het bos. Dit was een hele grote kuil, op een dijk met bomen eromheen. Vanuit deze hut had je het meeste overzicht over het bos en aan de andere kant een weiland. De hut was bekleed met takjes en blaadjes en de inrichting was een beetje provisorisch, geen Jan des Bouvrie, Neen, het had meer iets aards. Bomen klimmen, slootje springen, van de dijk af rollen, niks was te gek. Mijn moeder was meestal wel wat minder blij, de wasmachine daarin tegen…
Eén keer staat nog in mijn geheugen gegrift, Samantha had net een nieuwe broek, een hele mooie licht blauwe. We wilden schedels gaan zoeken (als kind geloof je alles haha), daarvoor moesten we wel even een brede sloot over springen. Ergens in die sloot lag een boomstronk, ik was de laatste die moest over springen. Bij iedereen die voor mij op de boomstronk stapte, bleef de boomstronk stil liggen. Bij Samantha ging dat ding natuurlijk draaien en deze dame maakte een pirouetje en een snoekduik zo die stinksloot in. Ik geloof dat mijn moeder mijn licht blauwe broek nog heeft proberen te redden, maar ik kan me niet meer herinneren dat ik die broek ooit nog aangehad heb, dus het redden van die broek zal een zinloze missie geweest zijn, evenals die schedel zoektocht, ik heb ze namelijk nooit gevonden.
Ik vind het jammer dat ik die kant van mij een lange tijd verloren ben geweest, maar gelukkig ben je nooit te oud om die dingen juist weer op te pakken. Voor 2017 heb ik veel plannen, in mijn volgende blog ga ik terugblikken op het afgelopen jaar en natuurlijk een kleine blik vooruit naar het volgende jaar!
Houdoe & Bedankt (voor het lezen natuurlijk!)
Toedels Samantha
Het mooiste bos in Zeeland
