Okay, shit got real. Ik ben begonnen in het boek ‘Can’t hurt me’ van David Goggins (als zijn naam je niets zegt, google dan even zijn naam).
Het lezen van zijn mentale en fysieke hardship en doorzettingsvermogen tijdens zijn militaire opleiding (3x in de opleiding gezeten) tot Navy Seal heeft mij diep geraakt en mijn eigen levendige ervaringen en diepste herinneringen aangesproken over diep gaan, pijn verbijten en doorgaan tot het gaatje en ver daar voorbij…
Ik was al bezig met het schrijven van mijn boek over mijn voorbereidingen op mijn militaire keuring en de militaire opleidingen die daarna volgden tot marinier, commando, mountain leader en special forces operator.
Djack op missie in Afghanistan voor onze Nederlandse Defensie. ✅ Tot het uiterste getraind en voorbereid. 💫🔥💪💪
En nu dit boek… ik lees dit boek en terwijl ik het lees, komen allerlei herinneringen terug en waar ik mijn motivatie vandaan haalde, en wat mijn drijfveren waren om door te zetten als het zwaar werd.
Na het lezen van Davids verhaal over zijn deelname aan de Ultraman Championship, ben ik naar boven gegaan, heb ik mijn hardloop tenue aangetrokken, mijn gps horloge omgedaan en ben ik gaan hardlopen.
Mijn doel: meeting the standards: oftewel de mariniers eis van 2700 meter in 12 minuten (dit is de militaire keuringseis in het selectie proces om marinier te worden).
Kleine nuance, vanmorgen heb ik in de gym 2 uur lang mijn bovenlichaam getraind met 8 sets van 8 herhalingen met 54kg dumbells, Barbell shoulder presses met 140kg en upright rows met 91kg. Tot slot de bek afgesmeerd met side raises waarbij mijn laatste sets bestonden uit side raises met de lichtste dumbells van het rek: 12kg dumbells; ik kreeg mijn armen bijna niet meer omhoog getild na afloop van deze training. Mijn bovenlichaam was leuk uitgeput en uitgeschakeld.
Ik begin te lopen en heb aardig het tempo erin, de eerste 6 minuten voelen goed, maar dan neemt het tempo af, mijn benen worden zwaar en ik voel dat mijn afzet verminderd. ‘Damn’, mijn tempo neemt af. Snel bereken ik in mijn hoofd hoeveel seconden op mijn 400 meter tijden (aangegeven door mijn horloge) ik mag verliezen, zodat ik alsnog de 2700 meter haal in 12 minuten.
Mijn longen beginnen te branden, de ademhaling gaat omhoog en blijft hoog, mijn hartslag is nu constant boven de 185 hpm. Niet meer op mijn horloge kijken, alleen maar doorpompen nu, op de maat van mijn versnelde ademhaling: 1,..,2…,3…4.
Mijn horloge trilt, dat is het signaal dat ik 12 minuten heb gelopen. Ik kijk op mijn horloge… f*ck, 150 meter tekort… ik denk bij mijzelf: ‘wat is dat nou weer Djack Littel’. Is dat wat ik geworden ben, een dik dier die de f*cking minimum standard niet meer kan lopen?!
Ik pak een minuut om te beseffen wat er zojuist gebeurd is. Waar verloor ik tempo, was mijn techniek niet goed, waarom waren die benen zo zwaar? Allemaal redenen om deze ‘poor effort’ te verdoezelen…
Nee, Djackie, zeg ik tegen mijzelf, je hebt net het halve boek van David Goggins gelezen: je zult wat dieper moeten duiken en alles moeten geven wat je hebt.
Ik realiseer mijzelf dat ik in de selectie voor de Britse Mountain Leader opleiding ook geregeld mijzelf ‘een tunnel’ in rende. Ready to ‘meet the wizard’. Oftewel: jezelf qua zicht een zwarte tunnel inrennen, waarbij je zicht werd overgenomen door een zwarte cirkel en je zicht steeds kleiner maakte totdat je nog een klein streepje licht aan het eind je tunnel had. De rest eromheen: alsof het een pikzwarte nacht is met dansende sterren; oftewel: ‘meeting the wizard’.
Ik pakte 2 minuten om mijzelf dit te realiseren en zei tegen mijzelf: ‘again’, en nu halen.
Ik resette mijn klokje, en het was game on again. Dit keer met een achterstand qua fysiek vermogen want ik had net alles gegeven wat ik had (dacht ik), en met zware volgelopen benen, startte ik mijn 2e 12 minuten.
Dit keer zat ik anders in de wedstrijd, ik ging deze eis halen, no matter what. Mijn ademhaling was diep, en bij elke stap die ik deed ademde ik in, en bij de andere uit. Als een dampend paard met mijn 105kg denderde ik door de bossen. Een aantal mensen deden een relaxed zondags fietsrondje en ik haalde meerdere fietsers in met een zware ademhaling, het zweet vloog in het rond, en mijn zware passen waren op afstand hoorbaar waardoor de meeste fietsers verrast omkeken, ‘wat komt er nu ineens achter mij aan gerend’.
Ik wist dat het laatste deel van de route Heuvelop zou zijn, en ik daar wat tijd zou verliezen op mijn 400 meter tijdsindicatie van mijn horloge. Ik had na 6 minuten 14 seconden ‘spare time’ opgebouwd en begon aan de klim.
Mijn benen voelden loodzwaar, maar ik bleef doorstampen met korte pas zoals mij vroeger in de militaire opleiding geleerd was om een heuvel aan te vallen. Mijn horloge gaf een trilling en ik keek: damn, 25 seconden verloren, dat betekende 11 seconden tekort om 2700 meter in 12 minuten te lopen, dus mijn laatste kilometer zou mijn snelste kilometer moeten zijn.
Met verstand op nul, een ademhaling die werd gedicteerd door mijn linker- en rechter stappen, en een aanhoudende hartslag van 190+, ramde ik door het bos.
‘Dig deep, en nu doorrammen’, dat was het enige wat door mijn hoofd ging. Die laatste paar honderd meter liep ik in een cadans, een ritmische dans van mijn zware ademhaling met mijn loodzware benen, die ik elke keer weer naar voren knalde: ‘keep moving forward, keep up the pace, drive yourself’ hoorde ik mijzelf denken.
Mijn horloge trilde, de 12 minuten zaten erop. Ik keek naar de afgelegde afstand: 2710 meter… En zo hoort het.
.
Mocht je instagram hebben, hieronder mijn post op instagram met dit verhaal en de vele reacties die erop volgden :).
#canthurtme #digdeep#cookiejar #the40percentrule #dontgetcomfortable
