Goedgekeurd worden bij defensie

Om goedgekeurd te worden voor een functie bij Defensie moet je in het keuringstraject laten blijken dat je echt gemotiveerd bent om militair te willen worden. Echt intrinsiek gemotiveerd. Ben jij dat wel?

Wat maakt dat jij de militaire opleiding gaat halen? Haak je af als het een keertje regent of blijf je in je slaapzak liggen als het een keertje koud is buiten? Wat zorgt ervoor dat jij doorgaat, ook als het zwaar is?

Ik geloof dat een ieder de militaire opleiding kan halen. Niet door jezelf anders voor te doen tijdens de keuring, je buurvrouw blij maken door net als iemand in haar familie militair te worden of je eigenlijke studiekeuze uitstellen door dan maar te kiezen voor een baan bij defensie. Juist niet. In deze blog deel ik 5 tips om te ontdekken waar jij je motivatie vandaan haalt.

1. Support van je familie

Toen ik jong was groeide ik op met verhalen over ‘schieten en marsen’ in Schotland, en wak skiën in Noorwegen. Mijn vader was oud-marinier en ik heb twee ooms die als sergeant-majoor en adjudant der mariniers de dienst hebben verlaten.

Tijdens verjaardagen kwamen geregeld de mooiste verhalen voorbij. Verhalen over afzien, doorzetten, het afleggen van enorme afstanden, leven uit je rugzak, en een gezonde competitie met Engelse Royal Marines tijdens Berg- en Wintertrainingen.

Toen ik met mijn ouders en familie deelde dat ik wilde gaan solliciteren naar een functie als officier der mariniers, werd dat alleen maar aangemoedigd. Superfijn natuurlijk, en ik voelde mij enorm gesteund daardoor. In de periode van mijn voorbereidingen kreeg ik ook alle ruimte en support om hard te trainen, goed te eten en alles eruit te halen.

Als ik wilde gaan solliciteren, moest ik mijzelf natuurlijk wel goed voorbereiden, want als ik na 1 gesprekje in Amsterdam bij het militaire keuringscentrum weer naar huis gestuurd zou worden met een afwijzing, dat ging mij natuurlijk niet overkomen! Game on!

2. Gelijkgestemden of buddies met hetzelfde doel

Ik zat op de middelbare school en deed gymnasium. Toen ik in mijn klas deelde dat ik graag marinier wilde worden, vonden mijn beste vrienden dat wel supertof natuurlijk, en vonden het bij mij passen. Echter, niemand anders op mijn school op het gymnasium had de ambitie om in dienst te gaan.

En ook niemand van de laatstejaars in de VWO klas, of in de HAVO klas… Geen gelijkgestemden dus, en niemand om mee te praten over de keuringseisen en op welke wijze ik mijzelf het beste kon voorbereiden.

Na een beetje informeren tijdens de pauze, hoorde ik via via dat er 3 andere jongens (Sam, Mike en Sander; you rock guys! :)) waren die naar de mariniers of commando’s wilden na afronding van hun MAVO. Wat een verademing was het om met elkaar van gedachten te wisselen, en te horen van elkaar hoe een ieder zich voorbereidde op de fysieke eisen van die tijd (sinds 1 januari 2018 zijn de keuringseisen aangepast).

Met Sam heb ik na onze kennismaking destijds aansluitend nog vele malen samen getraind in de sportschool, we liepen hard, we pushten elkaar om hard te trainen, en liepen samen in de weekenden wandeltochten van 25 tot 40 kilometer om de kilometers in de benen te krijgen. Dat maakte de voorbereiding op de keuring en opleiding niet alleen beter, maar ook leuker :).

Veel mensen vinden het moeilijk om gelijkgestemden of een buddy te vinden met hetzelfde doel. Jij ook? Zoek een buddy in de buurt, of maak kennis met onze Defensiefitters in onze ledenomgeving om ervaringen te delen en misschien wel samen te gaan trainen!

3. Verklaar je loopbaan keuze voor defensie

Ik weet het nog goed. Als de dag van gisteren… Ik was in Amsterdam voor mijn Psychologisch onderzoek en ik mocht naar binnen voor het gesprek met de psycholoog. Het gesprek verliep naar mijn idee best goed, totdat hij vroeg wat ik ging doen als ik niet aangenomen zou worden voor een functie als officier bij het Korps Mariniers.

Ik zat toen net een paar maanden in het 6^e jaar van mijn gymnasium en vanuit school had ik me kunnen inschrijven voor een aantal bezoeken aan universiteiten als oriëntatie wat ik na school wilde doen. 1 van die universiteiten was ook de Erasmus Universiteit in Rotterdam, en ik had daar een leuke intro dag gehad voor de studie richting bedrijfskunde en economie.

Dus vol overtuiging zei ik tegen de psycholoog: “als ik niet wordt aangenomen bij het Korps Mariniers, dan ga ik waarschijnlijk bedrijfskunde studeren in Rotterdam op de Erasmus Universiteit.”

Oei, toen kwam de vraag: als je wordt afgewezen voor het Korps Mariniers, waarom wil je dan niet naar de Logistieke Dienst bij de Marine, daar kun je ook bedrijfskunde studeren… Stilte… Die had ik even niet zien aankomen…

Ik: Uhh,… nee dat wil ik niet…

Psycholoog: Maar dan heb je wel al die andere dingen die je zo aantrekken bij de Marine, het reizen, het avontuur, het sporten, het samenwerken met anderen etc.

Ik: Mmm, ja maar (later leerde ik binnen een paar uur dat je nooit ‘ja maar’ moet zeggen; alvast een tip voor later; kleine moeite, groot plezier). “Mmm, ja maar”, zei ik dus. Maar dan ben ik geen Marinier.

Psycholoog: Ja, maar dan heb je wel al die andere dingen die je zo aantrekken bij de Marine, het reizen, het avontuur, het sporten, het samenwerken met anderen etc. (voor de oplettende lezer; hij herhaalde precies wat hij daardoor ook al had gezegd J)…

Ik: Ja, okay, maar ik ga er alleen voor om officier der mariniers te worden, en anders houd het op. Dat is wat ik graag wil.

Na nog wat meer gevraag en geprik van de psycholoog hebben we het hier uiteindelijk bij gelaten. Maar wat ik je wil meegeven: voor mij was de studie die ik ging doen niet perse de hoofdreden om bij defensie te gaan. Ik wilde graag marinier worden, en vanwege mijn achtergrond met gymnasium was een officiersfunctie bij het Korps mariniers dan de meest logische stap vanwege het opleidingsniveau. Helemaal prima voor mij.

Ik had ook wel verhalen gehoord dat je als officier later alsnog een bepaalde studie richting kon kiezen om in af te studeren (wat ook helemaal klopte en nog steeds mogelijk is: na 13 jaar in dienst deed ik een master studie (MBA) loopbaan management bij de Open Universiteit).

Wat ik daarmee wil zeggen is dat die specifieke studie richting voor mij in het begin niet een grote drijfveer was om de opleiding te halen. Hoe is dit voor jou? Is er een specifieke studie binnen Defensie waardoor je militair wil worden? Zo ja, gebruik dat dan als drijfveer om door de keuring en opleiding te komen.

4. Het grote avontuur roept jou

Laatst had ik het er nog over met een vriend van me: “Je hebt echt veel mooie dingen meegemaakt en avonturen beleeft zeg, echt heel gaaf”. Achteraf denk ik inderdaad ook, wauw, wat een mooie oefeningen, trainingen en missies heb ik toch mogen doen bij defensie.

De grap is dat ik daar vooraf eigenlijk helemaal niet zo op gefocust was. Ik vond het wel mooi om te horen van anderen dat je als militair de hele wereld rond kon reizen en in het buitenland op missie gestuurd kon worden.

Maar eigenlijk dacht ik dan altijd: wat gebeurt daar, hoe zien de werkzaamheden eruit, met wie ben je daar dan, alleen Nederlanders of werk je ook samen met Engelsen of Amerikanen. Misschien een gekke gedachte, maar ik zat meer in de beleving van het soort werk en met wie ik dat zou doen, en het maakte mij eigenlijk niet uit waar dat dan zou zijn.

Aan de andere kant had ik in mijn opkomstlichting bij de Marine een aantal buddy’s van de vloot, die op hun plunjebaal (grote opbergtas) alle landen en steden opschreven met dikke zwarte letters. Ik moet zeggen dat dat er wel cool uit zag… :).

Ben je gefascineerd door reizen? Is het avontuur van het reizen belangrijk voor je? Gebruik het als kracht en maak in het sollicitatieproces duidelijk dat je hier motivatie uit haalt om door te zetten tijdens de militaire opleiding.

5. De fysieke uitdaging en alles eruit halen wat erin zit

Als ik aan mijn middelbare school tijd denk, dan komt daar zeker sport in voor. Ik sportte bijna elke dag. 5 keer per week in de sportschool, en in de weekenden ging ik vaak met mijn vader wandeltochten lopen, van 25 tot op een zeker moment wel 150 kilometer (van Nijmegen naar Rotterdam). Die 150 kilometer was trouwens non-stop, zonder te slapen. Die liepen we net binnen 30 uur. Maar dat is een ander verhaal :).

Fysiek uitdaging. Ja, dat was belangrijk voor me. Ik vond het mooi om de grenzen op te zoeken van mijn fysieke kunnen. Dat deed ik dan ook geregeld.

Zo vond ik het mooi om te kijken hoe vaak ik kon opdrukken achter elkaar en om echt door te zetten totdat je echt niet meer kon en met je gezicht op de grond viel (pretty crazy, yes I know :). Op die manier wist ik uiteindelijk wel een keer mijn max te halen van 130 push ups in 2 minuten; even crazier yes I know 🙂 :)).

Of dan ging ik dippen op het randje van mijn bed (triceps oefening), net zolang totdat ik letterlijk op de grond viel (yep, that’s me). Later leerde ik dat ik niet altijd tot het gaatje moest gaan, en dat herstel en voeding (slapen en eten) misschien wel belangrijker waren dan ik dacht.

Veel mensen vinden het overigens lastig om aan te geven waar hun fysieke grenzen liggen. Jij ook? Zorg ervoor dat je sowieso weet welke eisen voor jouw functie gelden waarvoor je solliciteert. Hoe sta je er nu voor ten opzichte van die eisen?

Als de fysieke uitdaging je aantrekt in het militaire werk, geef dat dan gerust aan (want dat motiveert je!), en zorg ervoor dat je dan ook met fonkelende ogen kunt vertellen hoe je hebt afgezien tijdens dat laatste setje opdrukken, of tijdens het dippen op het randje van je bed… 🙂

Wat vind je zwaar? Waar ben je juist goed in (hardlopen of juist kracht onderdelen)? Waar moet je om lachen bij jezelf dat je iets totaal niet kan? Deel het! Vertel hoe je traint, met wie, wanneer en onder welke omstandigheden, en wat jouw beleving is van fysieke uitdaging en van alles eruit halen wat erin zit :).

Heb je zelf nog andere motivatie redenen? Ik lees ze graag hieronder in de comments!