“Ik voel het niet meer!” “Huh?! Waar heb je het over, wat voel je niet meer?” “Nou ik voel HET gewoon niet meer!” “Ja lekker duidelijk weer Samantha!!”.
De laatste paar maanden ben ik aan het nadenken, eerst zag ik meer de voordelen om bij defensie te gaan, maar later zag ik ook meer nadelen. Ik ben namelijk een persoon dat als ik mijn zinnen op iets gezet heb, ik alleen de positieve dingen zie en de negatieve dingen het liefst negeer en soms gewoon echt niet zie. Het is net alsof je verliefd bent, ook zoiets akeligs. Je ziet dan ook alleen de leuke dingen, maar weken of maanden later pleur je van die roze wolk af en dan begint de ellende. Het is natuurlijk niet zo heel zwart-wit, beide niet hahaha, maar dit is wel zo een beetje hetzelfde.
Er zijn de afgelopen tijd verschillende situaties geweest, waarbij ik werd geconfronteerd met de vraag hoe ik mijn toekomst verder zag. Lang heb ik gedacht ik ga naar defensie, het moet en het zal. Totdat er iemand tegen me zei: “Ga nu eens een lijstje maken, met de positieve punten en de negatieve punten van het besluit als je het leger in gaat”. Tsja de positieve punten vond ik niet zo moeilijk, maar de negatieve wel. En dat is gek, normaal is het andersom! Voor elk negatief “dingetje” moest ik sowieso drie positieve dingen kunnen zetten. Dus had ik 10 negatieve dingen moest ik 30 positieve dingen er tegenover zetten. Daarbij moet het ook wel tegen elkaar in afweging staan.
VKMS & KMS
Nu is het zo dat ik natuurlijk al best gewoon oud ben, jawel bijna d-e-r-t-i-g (zo klinkt het minder oud!), als alles goed gaat ben ik over twee jaar klaar met mijn hbo opleiding. Ik heb dan nog tot iets voor mijn 34ste verjaardag de kans te solliciteren. Voordat ik zou kunnen beginnen aan de officiersopleiding zou ik in België de VKMS een jaar moeten volgen. Dit is de Voorbereidende Koninklijke Militaire School. Hier word je voorbereidt op de reguliere officiersopleiding en moet je de basisvakken onder de knie gaan krijgen. In dit jaar moet ik dan alles op hoog niveau hebben afgerond, o.a. Nederlands, Frans en Wiskunde. Dit is omdat ik niet de havo of gymnasium of iets dergelijks heb afgerond. Om toe gelaten te worden op de KMS (Koninklijke Militaire School) moet je een aantal proeven afleggen, dit is op hoog niveau je moedertaal, een tweede taal Frans of Duits, en wiskunde. Heb je alles gehaald, evenals de medische en sportproeven dan mag je beginnen met de opleiding tot officier. Deze opleiding gaat ook weer bij elkaar vijf jaar duren. In België solliciteer je niet naar een functie, zoals in Nederland. In België is de enige keuze de sociale en militaire wetenschappen of de technische kant. Verder kun je je functie van tevoren dus niet kiezen. De mensen met de hoogste cijfers mogen als eerst kiezen, aangezien ik iemand ben die wel redelijk vaak voldoendes haal, maar geen hele hoge cijfers, ben ik bang voor wat er over blijft.
Afijn als ik dit dus allemaal zou halen, dan zou ik rond de leeftijd van 38/39 zijn dat ik de opleiding kan afronden als officier. Best fijn die zekerheid dat je een lange tijd onder de pannen bent, daarbij moet je natuurlijk ook een x aantal jaar in dienst blijven. Natuurlijk allemaal prima! Als je nog een stuk jonger dan mij bent, je geen relatie wilt of iemand hebt die het geen probleem vindt, geen rammelende eierstok dingen hebt, e.d.
Serious business
Een poos geleden vroeg iemand mij, wil je ook nog kinderen in de toekomst? “Bedoel je mij? Jáh daaag hahahahahahahahahaha! Poepluiers verschonen, niet meer kunnen slapen? Voel je je wel goed?”. Er werd gezegd wacht maar totdat de tijd gaat dringen, dan voel je het vanzelf wel. Uhhm yeahhh right dacht ik. Toch is deze vraag blijkbaar onder mijn huid gaan zitten en langzaamaan kwam het besef steeds meer dat ik dus moest gaan kiezen voor een kinderloos bestaan of juist wel een vervelend monstertje alá Samantha op de wereld te willen zetten. Ze zeggen dat als je een kind krijgt ze drie keer zo erg zijn als papa en mama. Dat wordt bij mij gegarandeerd feest denk ik zomaar, maar eigenlijk is het ook wel weer heel leuk… Uhhh fuck Sammm dat was niet de afspraak?!
De laatste maanden ben ik wel steeds iets serieuzer gaan nadenken over het scenario van wat als? Voordat je een keuze maakt, moet je natuurlijk alles tegen elkaar afgewogen hebben.
Wat als ik nu iemand tegenkom waarmee het erg klikt en iets mee ga opbouwen?
“Nou’ja, dan vertel ik wel gewoon gelijk dat ik het leger in wil, aan hem de keuze.”
Maar wat nu als hij dat niet ziet zitten?
“Ja, tsja das pech relatie weg.”
Maar wat als het hem niet uitmaakt en jullie nu een kindje gaan krijgen, hoe ga je het dan voor je zien? Je bent de eerste periode verplicht op de campus te blijven, zeker het eerste jaar zal je weinig thuis zijn. Gaat die man dan voor je kind zorgen?
“Uhhm Nee, ga m’n kind toch niet achterlaten!”
Whut?! Samantha?! Is that you?
Eigenlijk is mijn keuze min of meer of ik ga het leger in en kinderloos door het leven, of andersom. Dat is dus ook de spanningsboog. Er wordt verteld over rammelende eierstokken, kijk als je twintig bent heb je daar hoogst waarschijnlijk nog niet echt last van, maar hoe ouder je wordt hoe meer dat dus wel komt. Nooit verwacht dat ik hier nog over zou nadenken, aangezien ik altijd geroepen heb das niks voor mij! Als je op jongere leeftijd al bij defensie gaat, en je uiteindelijk voor een kind kiest, dan kun je altijd wel iets regelen met defensie zelf. Maar als ik midden in een opleiding zit, dan heb ik daar zelf geen zin in en defensie denk ik zomaar ook niet, plus vind ik dat ik na zo een lange opleiding ik ook gewoon uitgezonden moet worden, i.p.v. een parttime functie of iets. Wil ik wel maanden uitgezonden gaan worden, als er zo een schattig klein monstertje thuis op de bank zit? Nee, ik ga mijn kind niet óók in de steek laten. Ik weet hoe het voelt en om welke reden dan ook, ik zou dat monstertje nooit in de steek kunnen laten. Dus ja, ik heb dus ook van die eierstok dingen en ik heb zo’n vaag voorgevoel dat ze over een aantal jaar ook wel aardig zullen gaan rammelen. Ik wil ook niet het risico lopen om de hele opleiding terug te moeten betalen, want dan mag ik wel een hele rijke vent gaan zoeken.
Blessure
Vorig jaar heb ik ook een blessure opgelopen aan mijn pols, welke nog steeds te pas en te onpas in mijn pols schiet. Door een fysiotherapeut werd er gezegd dat het zeer waarschijnlijk chronisch is, nu heb ik er al maanden niets geks mee gedaan en toch schiet het er soms in. Hier baal ik af en toe echt ontzettend van, omdat ik ooit in mijn leven eens 100 keer push ups wilde doen achter elkaar. Maar na zes keer heb ik gegarandeerd feest in mijn pols!!!
Een nieuwe taal
Daarbij was ik ook begonnen met Frans te leren, met de volle nadruk op was. Bonjour! Wat een *** taal is dat zeg! Verschrikkelijk! Dit komt waarschijnlijk meer door een “trauma” die ik heb opgelopen door het liedje Formidable. Als je me echt chagrijnig wilt krijgen zet dan dat nummer op hahaha! Au revoir!!
School
Op school heb ik ook een paar weekjes geleden een eindgesprek gehad. Dit gesprek heeft mij ook steeds meer mijn ogen doen openen. De leraar koos voor iedereen een dier uit, wat hij bij diegene vond passen. Ik was een sprinkhaan, ja zekers, ik reageerde hetzelfde als jullie. Héh een sprinkhaan?! Jep, een grote groene sprinkhaan, het was wel een knapperd, dat dan weer wel. Ik was lichtelijk teleurgesteld dat hij geen leeuw of wolf in me zag HAHAHA. Maar goed de uitleg heeft mij wel dingen doen beseffen. Een sprinkhaan is hard van buiten, heeft een dikke pantser en dit is ook hoe hij mij zag. In de laatste weken heb ik eigenlijk pas mijn levensverhaal gedeeld met een deel van de klas, waardoor er veel kwartjes zijn gaan vallen bij mijn klasgenoten en de leraar. Hij zei er verder bij dat als je op de sprinkhaan gaat staan, ook al is zijn pantser nog zo dik, hij is dood, mors d-e-a-u-d. Wat hij hiermee bedoelde te zeggen is dat ik juist ook heel kwetsbaar ben. Dit vond ik niet leuk om te horen, maar goed hij heeft wel dik gelijk, helaas! Betekent dat dan dat ik defensie niet aan zou kunnen? Nee zeker niet. Ik voel me wel goed achter die pantser, maar toch voelt op zijn tijd het kwetsbare ook wel oké. Persoonlijk dacht de leraar dat ik veel meer mensen zou kunnen helpen door mijn kwetsbaarheid te tonen, dan mijn harde kant. Dit voelt als een challenge, want dit moet gewoon ook beide kunnen hahaha.
De eerste keer schieten klein kaliber. Bovenste eerste keer, alle vijf raak.
Het positieve lijstje
Ook heb ik juist gekeken naar de dingen die ik in het positieve lijstje had gezet, zoals avontuur, grenzen verleggen, sport, actief, spanning, schieten, teamwork, e.d. of ik die uitsluitend alleen bij defensie zou kunnen doen. Dat antwoord was ook nee, ik kan natuurlijk voor avontuur, spanning, grenzen verleggen en teamwork nog steeds gewoon aan alle leuke events meedoen, ik kan wekelijks naar de schietbaan gaan en ik kan ook weer gewoon het vliegtuig pakken en gewoon eens ergens heen vliegen, net zoals afgelopen jaar. Oorahhh avontuur ten top!! Mijn voornaamste reden om bij defensie te gaan was mensen te kunnen beschermen en ze te helpen, in principe kan ik dat zonder defensie erbij nodig te hebben ook. Er zijn genoeg dingen waar ik bijvoorbeeld kan gaan leren hoe ik moet handelen bij een terroristische aanslag, bij Unbreakable heb ik al veel geleerd en in de toekomst wil ik nog veeeeeeel meer van dit interessants leren.
Where’s the sparkle in your eyes my dear?
Een poos geleden vertelde ik nog vol passie en enthousiasme tegen iedereen over mijn toekomstplannen. Zelfs de mensen wie tegen defensie zijn kreeg ik mee in mijn enthousiasme, mijn ogen twinkelden en ik straalde energie uit. Als ik vandaag aangenomen zou kunnen worden, zou ik nog steeds een dikke ja zeggen. Maar de realiteit is dat ik mijn opleiding echt af wil maken en ik ook maar gewoon een mens ben met “toekomstige” voortplantingsdrift. Of dat vervelende monstertje er ooit gaat komen, ik heb geen idee, maar wat ik wel weet is dat door dit alles zo op te schrijven, ik een opluchting voel en juist kan loslaten dat ik de komende twee jaar, naast mijn huidige opleiding nog een heleboel extra moet leren. Yes, ik weet je moet niks, maar vertelt dat maar eens aan dat strenge stemmetje wat in mij zit. Het gevoel wat ik eerst had, heeft plaats gemaakt voor serieuze shizzle, de passie en enthousiasme voel ik niet meer, althans niet meer op de manier hoe ik die eerst voelde. Het kost me juist meer energie, omdat ik zo bezig ben met dat ik goed fit moet worden, dat mijn pols weer goed moet worden en dat ik heel hard een nieuwe taal moet leren enzovoorts. Naast waar ik nu allemaal al mee bezig ben, en deze zit niet stil, want dat kan ik niet hahaha. Ik wil duidelijkheid en de enige die mij duidelijkheid kan geven ben ik zelf. Dus de laatste maand voelt het oké, nu ik de keuze heb gemaakt om niet meer defensie in te gaan.
Bij Defensiefit blijf ik nog wel actief, maar voorlopig alleen achter de schermen. Hoe ik dit verder door wil gaan zetten, ik heb nog geen flauw idee. Ik heb weer zicht op de toekomst, dus er zullen vast wel weer wat ideeën omhoog komen, zeker nu ik weer wat ruimte heb in mijn bovenkamer.
Oké dikke doei!
Ps: Eén tip voor alle meisjes/vrouwen wacht niet te lang met een keuze te maken, zoals mij, anders moet je gaan kiezen tussen twee dingen die je graag zou willen. Als je jong bent kun je altijd nog later aan kinderen beginnen, maar je lichaam zegt op den duur ook daaaag! Plus is het ook wel algemeen bekent dat hoe ouder je aan kinderen begint, hoe meer complicaties er mogelijk zijn. Als je 100% ervan overtuigd bent geen kinderen te willen, dan maakt het niet uit. Maar ook ik was er 28 jaar van overtuigd geen vervelende kleine monsters te willen. Life is hard, Life is hard. HAHAHA.
Met mijn allergrootste kleine vriendje
