Al maanden geleden had ik mezelf opgegeven voor het Unbreakable event, onze Djack Littel kwam hiermee aan. Wij zouden het eerste team worden ooit, die dit evenement zouden mogen gaan ervaren. En hoe?!
De zenuwen begonnen steeds meer te komen, zeker omdat ik de laatste tijd erg druk ben met school, waardoor ik van zes keer sporten per week, naar soms zelfs maar één keer per twee weken ging. Ik heb nog even getwijfeld om wel mee te doen, met die twijfel heb ik daarom eerst ook nog gemaild naar de organisatie. Hierin heb ik aangegeven wat de situatie was en dat ik op de site had gelezen dat de eis is dat je 12km moest kunnen hardlopen. Ik ben tijdens het mailcontact gerustgesteld.
Een paar dagen voor 22 april probeerde ik mijn slaapritme aan te passen, zodat ik niet om elf uur ’s avonds al moe zou zijn. Die week heb ik mijn laatste tentamen gehad en heb ik daarna geprobeerd ’s nachts langer op te blijven en later uit bed te komen, maar dit werkte niet helemaal goed, mijn biologische klokje werkte niet echt mee zeg maar. Als ik moet slapen dan lukt het niet, als ik niet hoef te slapen dan lig ik om negen uur in dromenland. De dag van het Unbreakable event moesten we eerst nog ruim drie uur rijden, met een tussenstop in Leiden. Vol spanning en verwachtingen zaten we in de auto. Het is lastig om over iets te praten, als je niet weet wat er staat te gebeuren. In de auto hing een spanning van enthousiasme en nieuwsgierigheid, en gelukkig hebben we onderweg nog wat brandstof naar binnen kunnen werken, eten, ik bedoel natuurlijk eten, van een slok benzine ga je een beetje raar doen denk ik zomaar.
De meeste spanningen bij mij kwamen, doordat ik totaal niet wist wat me te wachten stond. Er zijn vele scenario’s door mijn hoofd gegaan, gelukkig kwam ik er op het laatste moment pas achter dat er duinen zijn in Egmond aan Zee, haha. Don’t roast me, ik was nog nooit in Egmond aan Zee geweest en in Zeeland hebben we alleen maar dijken met gras, vers gras. In het begin had ik gewild dat ik van te voren iets geweten had, maar achteraf ben ik blij dat ik niet wist wat er allemaal stond te gebeuren.
Toen we aankwamen kregen we een nummer. We mochten bij onze spullen gaan staan, er lag een tas voor je waardevolle spullen en een grote tas, kleding, een waterfles en een band met je nummer voor rond je arm. Vanaf dat moment was ik geen Samantha meer, maar nummer dertig! Ach kon ik alvast wennen aan mijn aankomende leeftijd, brrr…. Om zeven uur werd er afgetrapt, hier begon de 12hours Evolution.
Ik heb het ervaren als een geweldig leerzame zware strijd, want ja een strijd is het zeker wel geweest. Wat je kunt verwachten is sowieso zwoegen in de duinen en op het strand, ook mochten we nog even lekker badderen in het water. Gelukkig douche ik altijd al koud af en heb ik veel geleerd van de ademhalingstechnieken van Wim Hof, waardoor ik mezelf heel snel kon herpakken, aangezien het water best een klein beetje heel erg koud was. Er zijn momenten geweest dat er gedachten waren dat ik er klaar mee was. Vooral sommige momenten op het strand en in de duinen, dat zand! Als er iets is waar ik een grote hekel aan heb is het zand, van dat lekkere losse zand, wat ongelofelijk zwaar is als je er doorheen moet banjeren zonder je rugtas, met je rugtas, gewoon altijd. Ik werd er zowaar chagrijnig van, maar hey daar heb je alleen jezelf maar mee. Gelukkig kon ik me elke keer weer herpakken. Zelfs mijn allergrootste angst kwam tijdens de nacht aan bod en op dat moment was het voor mij of opgeven en nooit kunnen weten of ik zo’n situatie zou aankunnen of kijken of ik die verrekte angst de baas zou kunnen zijn. Het laatste heb ik gedaan, ik heb mijn grootste angst recht in de ogen gekeken en gezegd f*ck you jij gaat mijn leven niet meer domineren! Dit voelde zo goed, dat de rest me gestolen kon worden. Maar toen waren we nog niet eens halverwege, de moeheid sloeg op sommige momenten goed in, maar opgeven was geen optie! In alle situaties die de 12 uur passeerden heb ik alles gegeven.
Als je niet goed kunt relativeren, dan leer je het daar wel. Zeker op de momenten dat je naast je kijkt en ziet dat een ander het nog moeilijker heeft dan jou. Dan lijkt jou probleem ineens een stuk minder erg en geeft het je weer even dat beetje kracht om door te gaan en de ander mee door het moment heen te trekken. Het is een wisselwerking, omdat er ook een moment komt dat jij zelf het heel zwaar hebt. Je doet het niet alleen, je helpt elkaar, je wordt één met het team waar je in zit. Je hoeft niet dezelfde achtergrond te hebben, je hoeft niet bevriend te zijn met elkaar, maar door zo dezelfde ervaring te delen leer je elkaar wel te waarderen als mens, als persoon. Je ontwikkelt een band met de mensen waarmee je hetzelfde doormaakt, het is een raar gevoel, maar wel een fijn gevoel.
Er zijn zeker momenten geweest dat ik het niet leuk vond en dat is nog een understatement! Maar dat had meer te maken met fitheid, en dat is gewoon mijn eigen schuld! Een goede les voor de volgende keer, mezelf beter voorbereiden, in de zin van veel en flink trainen. Dat had het mezelf waarschijnlijk iets minder zwaar gemaakt. Wat ik ook wil aangeven is dat de instructeurs echt wel kijken naar wat je aan kan en niet aan kan. Zo gezegd moest iedereen de rode lijn aanraken, maar dat kan niemand 12 uur lang volhouden, dus werd de groep waarin ik zat op den duur gesplitst en ben ik met vijf andere bikkels verder gegaan. Natuurlijk werd het ons ook niet makkelijk gemaakt en zouden er nog vele situaties volgen waarin ik vaak baalde van mezelf, maar gelukkig kon ik die momenten ook snel weer relativeren en de frustratie gebruiken als kracht. Juist je gevoelens moet je niet wegstoppen op die momenten, maar ga niet zwelgen in zelfmedelijden, dit is funest en dan maak je het jezelf nog zwaarder. Ja je voeten doen pijn, ja het is koud, ja je rug doet pijn, ja alles is k*t, maar je kiest er zelf voor! Je bent nog maar een paar uur verwijderd van het einde, je bent nog maar een paar stappen verwijderd van het einde. Als ik gedachten had van ik kan niet meer, dan speelde ik een spelletje met mezelf door tegen mezelf te zeggen dat ik rustiger aan mocht doen als ik 30 passen had gezet. Natuurlijk was ik door de vermoeidheid na acht passen de tel al kwijt, dan begon ik weer opnieuw met tellen, en opnieuw en opnieuw, totdat ik er daarna achter kwam dat ik er al een hele poos niet meer mee bezig was. Slimme meid die nummer dertig! :p
De 12 hours Evolution Unbreakable heeft zijn naam eer aan gedaan, in deze 12 uur heb ik ontzettend veel geleerd over mezelf en heb ik veel bruikbare handvatten mee gekregen die ik in de toekomst zeker kan gebruiken. Sommige dingen hoop ik nooit te hoeven doen, maar die kennis ben ik wel blij mee en is ook wel heel belangrijk! In 12 uur tijd ben ik geëvalueerd in een onbreekbaar persoon! Hell yeahh!!
Ik vind het jammer dat ik niet alles wat ik gedaan heb kan vertellen, maar dat is dan ook precies het concept. Verwacht het onverwachte, het zou lang niet zo leuk geweest zijn als je van tevoren al geweten zou hebben wat je precies zou gaan doen! Omdat het sowieso al gerelateerd is aan defensie, mag je veel momenten van frictie verwachten. Daar mogen jullie het dan ook mee doen!
Ik raad dit event aan iedereen aan die zich mentaal en fysiek wilt testen en geloof me het is niet een dagje waarbij je constant kiplekker in je vel zit, je gaat jezelf vast een aantal keer tegenkomen. Er wordt steeds op je staart getrapt, ze proberen alles uit je te krijgen, ook dat stukje waarvan je niet wist dat het in je zat. Je bent namelijk zoveel sterker dan je denkt!
Unbreakable is een event dat ik zeker over 10 jaar nog steeds kan herinneren, sowieso de afgelopen week…mijn lichaam… Spierpijn to the max!
Iedereen van Team Unbreakable wil ik bedanken, voor deze onwijs toffe ervaring, de goede zorgen en de bemoedigende woorden die ons er doorheen heeft gesleept op de momenten dat we het even niet meer zagen zitten. Jullie mogen trots zijn op jullie werk en in de toekomst komen we zeker weer met Defensiefit een nachtje bikkelen! Dank jullie wel!
I might bent, but I won´t break, Cuz I´m Unbreakable! ~Jay Kill & The Hustle Standard
Bijna op het einde..! Flink veel moeheid, maar toch nog een aantal lachende gezichten.. Maar ik niet hoor! haha
