Mentale weerbaarheid Cursus (MWC)
Iedereen die in dienst gaat, krijgt er sowieso mee te maken, de MWC: Mentale Weerbaarheid Cursus. Bij parate eenheden wordt dit vaak de ‘grens verleggende activiteit’ genoemd. Iets waar ik gedurende mijn opleiding echt naar uit keek en misschien ook wel een beetje vrees voor had.
De meest eenvoudige uitleg van de MWC is; ze gaan kijken waar je breekpunt ligt en hoever/diep je kan gaan. Kortom ze gaan proberen je te breken. En ja…. Dat is bij mij zeker gelukt 😀
De MWC wordt gegeven in het gebied van Bad Reichenhall, in Duitsland tegen de Oostenrijkse grens. Mooi gebied, bergen tot 2000 meter en in de tijd dat wij er waren (november) vaak sneeuw. 2 pelotons van de KMA waren ons in de voorafgaande weken al voor gegaan. Het eerste peloton had sneeuw tot aan de heupen en -12 graden op de berg in de nacht & het tweede peloton had regen en modder tot aan de heupen…
De week dat wij er waren, was het droog en temperatuur net rond het vriespunt overdag en ronde -7 graden in de nacht. Wij worden dan ook niet voor niks het ‘goed-weer’ peloton genoemd, we hebben telkens goed weer gehad en die naam deden we nu ook weer eer aan.
Na een lange busreis (veel file gehad) aangekomen in Bad Reichenhall. Hier werd direct de sfeer van de MWC duidelijk. Overal worden tijden aan gezet en niet goed is op nieuw! Dus binnen 5 minuten alle materialen uit de bus en netjes uitgelijnd en als dat niet zo was, dan weer terug in de bus en nogmaals.
Zo hebben we die dag 4x de tenten mogen opzetten omdat er elke keer wel iets was, wat volgens de instructeurs niet goed was. Verder stond de dag in het teken van wat lessen over onderkoeling, loopdrills en koudweerdrills. Deze nacht mochten we nog lekker rustig in het dal doorbrengen.
De tweede dag gingen we na het opruimen van de tenten (natuurlijk weer met tijdsdruk), de bergen in. Omdat het weer het toeliet zouden we de komende 3 nachten op de berg slapen op 1650m hoogte. Na een beste wandeling met ongeveer 1000 hoogtemeters kwamen we aan op ons bivak terrein. Daar werden we direct aan het werk gezet.
Alle materialen moesten nog opgehaald worden. Deze lagen 1,4 kilometer verderop bij de lift. We hadden 45 minuten om deze op te halen en je weet ‘tijd niet gehaald dan opnieuw’. 2,8 kilomter in 45 minuten is normaal met gemak haalbaar. Maar denkend dat je met je 60 Liter rugzak loopt, je ongeveer nog zo’n 300 hoogtemeters moet maken en je met 10 volle plunjezakken, 3 kisten en nog wat klein spul terug moet. En oh ja en je bent maar met 13 man….
Met die opdracht was de toon gezet voor de overige dagen. Gelukkig haalde we deze opdracht in 1x. Toen wij mochten gaan lunchen, zagen we een andere groep weer vertrekken, zij hadden de eerste keer de tijd niet gehaald en mochten opnieuw omhoog. De rest van de dag stond in het teken met korte pittige opdrachten, zodat de instructeurs (externe instructeurs van defensie) eens konden kijken wat ze in handen hadden. Tegen de avond was iedereen dan ook best moe.
De nachtrust die je krijgt, is best beperkt gedurende de week. Rond 22.00/23.00 uur lig je er in en rond 04.30/05.30 uur sta je weer op. ’s Nachts loop je dan ook nog 1 uurtje wacht, voor het opwarmen van de thermosflessen en het controleren of iedereen het nog warm heeft. Gezien het ’s nachts rond -8/-10 graden was.
De derde dag was fysiek een stuk minder zwaar. Maar dat ging vooral over samenwerken met tijdsdruk en het uitvoeren van opdrachten waarvan je maar heel beperkte info krijgt. De instructeurs van daar krijgen vooraf van onze instructeurs te horen, wie waar moeite mee heeft. Iemand die bijvoorbeeld moeite heeft met werken onder tijdsdruk, krijgt een opdracht met erg strakke tijden. Of iemand die snel gestrest raakt, krijgt een opdracht die constant van einddoel veranderd. Zo krijgt iedereen zijn prikkel.
Deze dag hebben we onder andere moeten vlotvaren, tokkelen, klimmen, speedmarsen en gewoon weer veel moeten lopen (binnen bepaalde tijd, dus flink doorlopen!). Geen mega fysieke prikkel, maar aan het einde van de dag ben je wel gewoon helemaal kapot en je weet dat je weer maar een korte nacht krijgt.
De 4de dag gingen we er vol tegenaan. We begonnen met een wandeling naar een bergtop. Deze mars begon best oké en op een normaal tempo, maar plots werd gezegd ‘binnen 20 minuten zijn jullie boven’. En toen begon het rennen de heuvel op, met volle bepakking. Met 3 seconden speling hebben we het gehaald, maar mijn maag vond het niet heel prettig. En heb dan ook mijn ontbijt mooi boven op de berg achtergelaten 😀
Na een korte rust op de top, zetten we de afdaling in, en het zou de MWC niet zijn als dat rustig zou verlopen. Dus halverwege de afdaling raakte er zogenaamd iemand gewond en deze moest op de brancard en natuurlijk binnen een bepaalde tijd naar een locatie gebracht worden, waar deze dan door de helikopter opgepikt zou kunnen worden. Wat ze bij de MWC ook vaak doen, zijn tijden geven die niet haalbaar zijn. Ze willen dan zien, ondanks dat je weet dat het niet haalbaar is dat je er toch volle bak voor gaat. Dit soort tijden hadden we veel deze dag…..
We hebben ongeveer 2 uur met de brancard lopen rennen door de bergen en iedereen ging kapot. Op dat moment merk je welke mensen die knop om kunnen zetten en net dat stapje verder kunnen gaan en wie erin blijft hangen. Denk dat ik er ergens tussen in zat. Uiteindelijk kwamen we aan op onze opgegeven eindlocatie. Hier kregen we even rust en daarna mochten we de gaafste activiteit van de MWC doen: 100 meter abseilen!
Maar hierna gingen we gewoon weer volle bak verder. Speedmars, door de bergen met volle bepakking! En toen was het voor mij klaar. Ik schoot in een soort overload en begon te hyperventileren. Combinatie van vermoeidheid en minder eten. Na wat rust en ademhalingen in een plastic zakje, was ik er weer. Zo, dat was de eerste keer in mijn leven dat dat gebeurde. Gelukkig voor mij was deze speedmars de laatste activiteit van die dag, en mochten we terug naar de bivak. Wat heb ik die nacht geslapen!
De laatste dag! Opruimen van alle spullen en naar beneden. Op de 2de dag moesten we alle materialen bij de lift ophalen, nu moesten alle materialen terug naar de lift. Dus weer met 13 man, 10 plunjezakken, 3 kisten, je eigen 60 Liter rugzak en wat klein zooi naar boven. 2 dagen geleden deden we hier 45 minuten over en nu 50 minuten, terwijl ditmaal alle zware materialen de berg op moesten in plaats van eraf. Leer je toch snel die dagen.
De afdaling begon rustig, lekker ontspannen naar beneden lopen. Eigenlijk te rustig…… en ja we hadden het kunnen weten. Na ongeveer een uurtje of 2 lopen, veranderde de eindlocatie. ’20 minuten om daar te komen’, en de speedmars werd weer ingezet. Maar de tijd werd niet gehaald, nieuwe locatie…. tijd werd niet gehaald…. weer een nieuwe locatie…. tijd werd niet gehaald…
Iedereen was al moe en ze wilde nog eens kijken hoe moe we echt konden worden. De brancard werd er weer bijgehaald en tijden werden gesteld, weer hebben we flink op en neer moeten rennen voor er eens een tijd werd gehaald. Eindelijke haalde we de tijd en was het klaar! Al stonden we op scherp en geloofden we niet dat we klaar waren voordat we echt in de bus naar huis zaten. Gelukkig was het wel waar en bestond het laatste stukje van de dag alleen nog maar uit opruimen van spullen en een avondmaal. Pasta heeft nog nooit zo goed gesmaakt als die avond!
Daarna was het de bus in en heel de terugweg slapen. Tenminste dat hadden we gehoopt. De instructeurs hadden nog 1 ding in petto. Een oorlogsfilm opzetten in de bus met maximaal geluidsvolume. Zonder oordoppen kon je echt niet slapen, dus de eerste 2 uur was iedereen nog klaar wakker. Bedankt instructeurs…. Daarna konden dan eindelijk de oogjes dicht. Het eerste tankstation waar we stopten, heeft een top omzet gedraaid die nacht, want iedereen snelde naar binnen voor snoep, chocolade, frisdrank en chips. Had zelf ook een leuk voorraadje ingeslagen 😀
De week was goed pittig. Heb 1 keer op mijn grens gezeten en heb zeker geleerd dat je meer kan dan je in eerste instantie denkt. Ik heb mijn groepsgenoten ook heel anders/beter leren kennen en sommigen echt zien knokken voor de groep waar anderen bezweken en alleen voor zichzelf gingen.
Mega interessante week, al heeft het nog een week geduurd voordat mijn benen weer een beetje beter aanvoelde dan slappe pudding 😛
Gr, Ellen
Carl Dasbach
op 09 Jan 2017