Final Exercise (FINEX) tijd!

Afgelopen zaterdag was het weer zover. Ik ging voor de tweede keer de Final Exercise doen! Djack Littel van Defensiefit had aan mij gevraagd of ik samen met andere defensiefitters nog een keer mee wilde doen aan de Final Exercise van crash move. En natuurlijk wilde ik dat wel, samen met Ruben en Mandy gingen wij de uitdaging aan in Biezenmortel.

Zaterdag ochtend was het dan zover. Op naar Biezenmortel. Al om 8:15 stapte ik in de auto om naar Tilburg station te vertrekken. Hier zou ik eerst Ruben ophalen. En vanaf daar naar de locatie in Biezenmortel vertrekken. Maar zoals heel vaak moest de trein van Ruben natuurlijk weer even roet in het eten gooien. En had Ruben vertraging, waardoor wij een kwartiertje te laat aan kwamen op de locatie. Maar even netjes een berichtje gestuurd dat wij later kwamen. En het feest kon beginnen toen wij aankwamen.

We kregen onze outfit en de tas weer, we mochten ons weer om gaan kleden. Het mooie pakje was weer aangetrokken. En ik voelde mij meteen weer helemaal op mijn plaats. We mochten weer door het zand heen tijgeren (vandaag vooral aardig wat modder ook). En daar kwam het praatje. De voorbereiding. Mijn gedachten dwaalde al een stukje af. Het was mijn tweede keer en ik wist ongeveer wel wat mij te wachten stond. Dus ik was al heerlijk aan het dag dromen over de dingen die wij zouden gaan doen.

De eindoefening start na de briefing

De briefing was gedaan en de taken werden verdeeld. 2 mensen voor de medic en 2 verkenners. Dit keer had ik mijzelf opgegeven voor de medic dus ik kreeg een kogelwerend vestje aan (die rond de 5 kg weegt) en ik kreeg de brancard in mijn tas. Ik wilde mijzelf nog wat meer uitdaging geven, omdat het voor mij de tweede keer was. Iedereen had zijn uitrusting aan en wij konden gaan op lijnen. Vanaf dat moment begon het. We begonnen met een voorstel ronde en daarbij moesten we ook echt opletten. Want wij kregen een vraag terug over de persoon die iets over zichzelf had verteld. Konden wij deze vraag niet beantwoorden dan kregen wij daar een straf op. Het begon met opdrukken als wij een antwoord niet wisten, wat al snel over liep in de squat houding staan wat 3 á 4 minuten duurde denk ik, maar door de verzuring voelde het veel langer aan.

Na het voorstel rondje moesten wij alle spullen uit de tas pakken, en die op de zelfde manier terug doen in de tas. Zodat wanneer je ook in iemand zijn tas moest kijken, je wist waar alle spullen zaten. Dit moest binnen een bepaalde tijd. Echter haalde we de tijd niet en kregen we een straf. We moesten een aantal meters heen en weer rennen binnen een bepaalde tijd. Natuurlijk haalde wij die tijd niet, en niet gehaald betekent over nieuw. Iedereen wilde de tweede keer de tijd wel halen, dus trok iedereen op de terug weg een volle sprint en dat wilde ik natuurlijk bijhouden. Maar ik had het vestje van 5kg om en dat is nog best zwaar, waardoor het bij mij niet helemaal goed ging en ik het vestje en de brancard af moest staan aan iemand anders.

Omhangen en gaan!

De eerste tonen waren gezet en we konden verder gaan. Spullen omhangen balken en zand zakken meenemen en op naar de duinen. Aangekomen bij onze eerste locatie kregen we uitleg over hoe de tassen moesten zitten en hoe we moesten marsen. Want het eerste stukje lopen was net een schoolreisje. Na de uitleg werd er iemand als commandant aangewezen en gingen we marsen. Dit ging nog redelijk vlekkeloos. We mochten de balken achter laten op het eerste punt en liepen met onze tassen en zandzakken verder naar het tweede punt.

Leiderschap opdracht

Op de tweede plek aangekomen kreeg ik een opdracht. Alle spullen moesten opgelijnd worden, maar de balken hoorde daar natuurlijk ook bij. Maar die lagen natuurlijk nog op het eerste punt honderden meters terug. Die moesten op gehaald worden. Ik kreeg hier 4.30 minuten voor. We gingen hard aan de slag, toen we alles klaar hadden, was de tijd niet behaald (wonderbaarlijk stond ik daar natuurlijk al niet meer van te kijken). Niet gehaald betekent over nieuw, alle balken moesten terug naar het eerste punt en iedereen moest zijn spullen weer pakken.

Ik had een heel plan in mijn hoofd zitten hoe ik het wilde uitvoeren, echter klopte dat plan totaal niet met wat het moest zijn en raakte ik al snel de draad kwijt waardoor ik links en rechts ook door elkaar haalde. Achter af konden wij hier natuurlijk wel heel hard om lachen. Er kwam een nieuw commandant en die moest de opdracht met een fris oog uitvoeren en we haalde de tijd wel, maar i.p.v. dat we in de bos rand liepen met de balken ophalen, liepen we in het midden van het pad waardoor we een goed doelwit waren om op geschoten te worden, dus dat werd een nieuwe straf. 10 burpees in synchroon, wat nog zeer lastig is. Maar met een goede samenwerking kwamen wij er wel.

Bunker bouwen voor de lunch

De pauze kwam eraan en dat betekende weer een bunker bouwen om rustig te kunnen lunchen. Dus alle scheppen werden naar voren getoverd en de zandzakken die we moesten vullen ook. En we begonnen te bouwen aan de bunker, omdat ik als voor een 2^e keer een bunker ging bouwen, nam ik het voortouw in alle zandzakken neerleggen, terwijl de rest van de groep de zandzakken vulde en ze naar mij brachten. Samen met een team genootje ging ik aan de bouw van de bunker. En binnen de tijd hadden we een mooie bunker staan voor onze lunch.

We kregen een lekker soepje tijdens de pauze, maar natuurlijk kon je die niet normaal ophalen. We zaten in het vijandelijk gebied, dus we moesten door het zand heen tijgeren en de soep ophalen om vervolgens weer door het zand terug te tijgeren met je soepje. Na het soepje gehaald te hebben moest ik plassen, maar dat is nog een hele opgave om dat hele pak uit te trekken om te kunnen plassen. Maar het was gelukt. Snel kon ik nog even iets eten en toen gingen we alweer verder.

We moesten de bunker die wij gebouwd hadden voor de pauze weer afbreken en al het zand terug brengen naar de kuilen waar we het zand vandaan hadden gehaald. Het moest natuurlijk allemaal binnen een bepaalde tijd. En niet gehaald betekent een straf. Het ging allemaal niet zo ordelijk en iedereen liep maar wat heen en weer. Uit eindelijk was alles opgeruimd en stonden we opgelijnd. Maar daar kwam het alweer aan, we moesten heen en weer rennen naar een paaltje en dat binnen een bepaalde tijd. Vraag me niet waarom, want de reden weet ik niet meer, ik was alweer op de stand dat ik deed wat ik moest doen, maar niet meer binnen kreeg waarom het moest. Echter haalde we de tijd natuurlijk niet, en niet gehaald betekent opnieuw. Dus daar gingen wij weer hup hup heen en weer rennen. Maar op dat moment kon ik de knop niet meer omzetten, (straf na straf na straf speelt met je hoofd). Dus ik en een ander team genootje moesten gedragen worden, want wij konden de groep niet bijhouden met het rennen. Zij moest op de brancard en ik moest gewoon gedragen worden (hup in de brandweer greep, over de schouder).

“WE LEAVE NO MAN BEHIND!!”

Het gevalletje hierboven op de foto is vooral, hee! zak waar ga jij met dat meisje heen XD.

Het  volgende onderdeel begon, terrein werk. Maar dit was voor mij het mentale breek punt. Ik was zo moe, had een aantal zware weken thuis gehad op privé gebied en op werk. Maar daar kwam mijn redder op nood aan fietsen. Crash-move is een onwijs mooie organisatie en in het bijzonder verdient Niall Baarda alle lof van mij.

Mentaal dieptepunt

Ik bereikte deze dag een beetje mijn mentale diepte punt, fysiek had ik nog door gekund om het terrein werk af te maken, maar mentaal kon ik de knop niet meer omzetten. We hadden al straf na straf gekregen. Niall kwam op de fiets aan fietsen om te kijken hoe het ons af ging, en daar zat ik bij de spullen, gebroken en zeker ook wel een traan weg te halen. Ik baalde zo van mezelf dat ik de knop vandaag niet om kon zetten. In mijn gedachten waren we ook maar net bezig. Maar het was al 3 uur. Samen met Niall en nog een team genootje die moest stoppen door een blessure zijn we terug gelopen naar de tenten.

Onderweg hebben we met Niall gepraat en dit heeft mij uit mijn diepte punt gehaald. Als Niall mij iets die dag geleerd heeft toen wij nog even met zijn tweeën aan het praten waren, was dat het niet allemaal om fysiek gaat. En dat het deze dag veel op fysiek lag, omdat iedereen wilde kijken hoe ver hij fysiek kon gaan. En een deel van de groep ook maar bij defensie wilde. Het gaat vooral om je mentaliteit. Hoe je het ervaart en hoe je er mentaal mee omgaat. Het was voor mij al de 2^e keer dat ik een crash-move deed, dat liet zeker wel een mentale kracht zien zei Niall. Het was die dag niet heel lekker weer (we hadden het slechter kunnen hebben), ik wist fysiek al dat het zwaar zal worden, maar toch liet ik mij niet tegen houden door alle “grote jongens”.

Mentaal sterker worden, en door!

Niall is een persoon die vanuit mij een hele hoop respect krijgt, voor de kracht die hij heeft, en de ervaringen die hij met je deelt van zijn tijd met uitzendingen en trainingen bij defensie. Maar het is ook een persoon die er is om je net een stukje verder te laten gaan, net die knop om te zetten, maar als je echt gebroken bent er ook voor je is om je weer op te laten krabbelen.

Crash-move is een bedrijf dat onwijs mijn respect heeft voor alle werknemers, hoe zij iedere keer alles op touw zetten, om ons een geweldige dag te hebben. Een ervaring die je niet snel zal vergeten.

Na deze dag ga ik er weer 100% voor en weet ik waar ik aan moet werken voor mijn zwakke plekken, dit is vooral het hardlopen bij mij.

En zoals Niall al zei: “It’s all about the mentality”

Liefs, Daniëlle.