De militaire keuring halen, en dan?
Welkom bij deze 11e aflevering! Nieuw blog, nieuwe kansen. We bevinden ons momenteel in de fase waarin je de keuring hebt afgerond en in afwachting zit om aan de opleiding te beginnen. Het is in deze periode heel interessant om te kijken naar wat je de afgelopen periode hebt geleerd.
Ten eerste ben je goedgekeurd! Ik zou zeggen: vier eerst een groot feest en houdt daarna vast aan mijn tips om jezelf voor te bereiden op de opleiding, omdat het daarna echt gaat beginnen. Vervolgens kun je kijken welke omstandigheden al een beetje veranderd zijn. Waar ik in deze aflevering ook bij stil wil staan, is dat jij je bewust wordt van de fase waar je nu inzit: de transitie.
Als jij na de middelbare school instroomt bij Defensie is dit de afronding van de situatie waar je nu in zit. Je moest verplicht naar school, huiswerk maken, samenwerken met klasgenoten, je vond dingen leuk en soms minder leuk, maar je hebt doorgezet om het af te ronden.
Nu is het moment om vooruit te gaan kijken omdat je na de vakantieperiode in een nieuwe wereld stapt en een frisse start kunt maken. Over dit alles ga ik je meer vertellen in deze aflevering. Lees snel verder!
VOLG HET KOMPAS
Als ik terugkijk naar deze periode zag ik dat al mijn klasgenoten, vrienden en kennissen langzaam hun eigen ding gingen doen. Ik heb gymnasium gedaan, dan zit je zes jaar lang met ongeveer dezelfde mensen in een klas. Kort voordat school afgerond is, kun je je bijna niet voorstellen dat deze klas langzaam uiteen zal vallen omdat je niet anders gewend bent, maar op een gegeven moment gaat dit toch echt gebeuren.
Stel, je vindt dit moeilijk, sta dan ook eens stil bij dit gevoel. Je gaat het oude loslaten en aan iets nieuws beginnen, je zult mensen andere keuzes zien maken. Sommige mensen hebben een mooi verhaal over wat ze precies gaan doen en waarom zij dit gaan doen. Later hoor je soms dat zij de studie niet hebben afgerond omdat de voorbereiding niet goed was of iemand verkeerde verwachtingen had.
Laat dit niet jouw valkuil zijn, hé? Wat jij hebt gedaan in je voorbereiding voor Defensie is dat je een keuring hebt doorlopen, hier heb je hard voor gewerkt. Dit heb je naast je normale werkzaamheden moeten doen: je had daarnaast gewoon school of werk.
Ik heb vier van die grappige opleidingen gedaan, zo noem ik de vier zwaarste opleidingen van de wereld altijd.
Bij iedere opleiding was het proces hetzelfde: je zit in een bepaalde omgeving en bent ergens mee bezig en daarbovenop bereid je jezelf voor op de volgende stap. Hoe beter je hiermee om leert gaan, hoe makkelijker je de transitie kunt maken als je aan iets nieuws begint. Je bent dan zowel fysiek als mentaal voorbereidt. Bij Defensie is het duidelijk dat je aan bepaalde fysieke eisen moet voldoen zodat iedereen bij de start van de opleiding hetzelfde niveau heeft.
Het is belangrijk om in te zien dat je in het begin al deze voorbereidingen boven op jouw dagelijkse doen en laten deed. Naarmate je verder komt wordt dit natuurlijk steeds meer: alsof je met een kompas een koers naar je doel volgt. Wat je eerst extra deed, wordt steeds meer een hoofdactiviteit.
Misschien deed je ter voorbereiding op de militaire keuring eerst extra hardlooptrainingen en ben je daar steeds beter in geworden, zodat je als je de militaire wereld instapt, je deze skill goed beheerst: je kunt op ingelopen schoenen hardlopen met een rugzak. Als je nieuwe schoenen krijgt, weet je dat je blaren krijgt, maar je weet ook hoe je de blaren moet verzorgen zodat je weer verder kunt.
VAN MARINIER NAAR DE SPECIAL FORCES
Op een gegeven moment was ik Marinier. Daarnaast bereidde ik me voor op de Commando opleiding. Dit vergde langere afstanden afleggen met nog zwaardere bepakkingen op een langere afstand. Het motto was eigenlijk dat een commando hele verre en lange afstandsverkenningen met een zware rugzak loopt om de vijand te observeren of hit and run acties te doen, zodat je heel lang zelfdragend kunt zijn in onbekend terrein, kleine clubjes of misschien zelfs alleen.
De trainingen voor Commando waren destijds op Duitse laagvlaktes. Je kon daar lopen tot je een ons woog, met exfiltratie mogelijkheden richting Scandinavië. Hier kon je dus veel beter extra op trainen (op dat lopen van die lange afstanden) dan in de voorbereiding op de Mariniersopleiding, waarbij ik opereerde tussen land en water, waarin je landinwaarts acties moest uitvoeren vanaf een schip vanaf zee, met een amfibische landing, om vervolgens na de missie weer richting zee achterwaarts terug te trekken, naar vriendschappelijk terrein.
Uiteindelijk ben ik Commando geworden en deed ik naast dit werk ook extra werk om Brits Mountain Leader te worden. Deze opleiding staat bekend als één van de zwaarste ter wereld, zowel fysiek als mentaal. Ik dacht, 'Holy Moses, hoe ga ik dit nou weer fixen'?
Nog extremer en verder hardlopen, hoe dan? In die tijd werkte ik als pelotonscommandant en was ik Marinier Commando. Ik had een eenheid en was overdag aan het trainen met mijn eenheid. Daarbovenop ging ik extra trainen. Als we tijdens het trainen tactieken en technieken beoefenden doorzag ik echt alles: wat is mijn actie intelligentie? Wat kan ik nog verbeteren? Kan ik mijn grens verleggen om nog beter te worden? Daarnaast ging ik ook in mijn vrije tijd en weekenden werken aan de eisen die nodig waren om de nieuwe wereld van Britse Mountain Leader in te stappen.
In het weekend ging ik, aanvullend op mijn hardloopsessies, nog meer aan mijn techniek werken. Ik was goed in interval, dit was tussen de 20 tot 25 minuten. Dit lukte me heel goed. Het was voor mij heel interessant om hiermee bezig te zijn, mijn techniek constant te verbeteren en mezelf voor te bereiden op de opleiding waar alles nog extremer is dan wat ik al gewend was.
Op een gegeven moment stond ik dus gewoon in mijn vrije weekend op de loopband van de sportschool in Curaçao op de marinebasis Parera op 20 kilometer per uur te intervallen. Dat was keihard hardlopen: bijvoorbeeld twee minuten sprinten, dertig seconden hartslag omlaag, rustig wandelen en bijkomen en vervolgens weer sprinten, rammen met die kast om vervolgens weer dertig seconden rustig te wandelen.
In het begin lukte dit me een kwartiertje, ik vond dit wel heftig. Iedereen om mij heen zat ook te kijken, dan hoorde je de loopband weer omhooggaan, op naar de 20 km/u, en ik stampen op die loopband…
Op een gegeven moment kon ik dit uitbouwen naar 30 minuten, 3 kwartier en uiteindelijk een uur. Dit was gewoon het noodzakelijke werk, maar ik wilde nog beter worden om nog harder te kunnen lopen om uiteindelijk één van die eisen te kunnen halen: tien Engelse mijlen onder de 72 minuten, door heuvelachtig terrein. Op Curaçao heb je Fort Nassau, dit is heuvelachtig terrein met een enorme heuvel omhoog, dus hier deed ik mijn hardlooptrainingen om mezelf te trainen om heuvelopwaarts te rennen.
In militaire dienst krijg je vaak meldingsinstructies, hier staat precies in waaraan je fysiek moet voldoen. Dit was mijn eerste houvast. Gelukkig had ik militaire collega’s om me heen die deze de opleiding al gedaan hadden, waardoor ik hen vragen stellen. In het begin kreeg ik alleen maar hele stoere verhalen te horen, maar toen ik dieper op de stof inging, hadden ze door dat ik serieus was. Zij vertelden mij in detail over de opleiding en het werk, waardoor zij vruchtbare grond voor mij vormden om naast mijn werk deze extra dingen te doen.
Op een gegeven moment was ik Mountain Leader. Ik deed dat werk om vervolgens de stap te maken naar Special Forces, dus ik vroeg wat ervoor nodig was om deze stap te kunnen maken. Vervolgens deed ik naast mijn normale werk dus volop extra werk om erachter te komen wat er nodig was om bij de opleiding binnen te stromen. Dit was bijvoorbeeld schieten, en actie intelligentie training.
Ik was al goed fit, 'smerig fit' zeiden we in die tijd ook. Daar stond ik midden op een grasveldje, urenlang mijn pistool uit mijn holster te trekken als een soort Lucky Luke, zodat ik blind wist waar mijn holster zat. In het begin zat ik telkens naast mijn holster, omdat ik het heel snel wilde doen. Op een gegeven moment wist ik precies waar ik moest zijn. Vervolgens ging ik werken aan hoe ik mijn pistool zo snel mogelijk kon trekken en hoe ik de loop in de richting van het doel kon houden. Daarnaast ging ik vuren op de schietbaan om steeds sneller en beter te worden, zodat ik in één keer mijn doel kon raken zonder vooraf een waarschuwing te geven. Dit was een mooie training om volop mee bezig te zijn.
Eenmaal binnen bij de Special Forces zat ik ook niet meer in de wedstrijd van: wat als ik het niet haal? Je moet nog steeds die eisen halen en aan de norm voldoen, maar voor mij was het veel meer dan dat. Dit is mijn werk, dus ik wil weten hoe het werkt: wat zijn de tactieken, procedures en drills? Hoe is het gewenst in deze eenheid? Wat is ons jargon en als deze termen gebruikt worden, wat moet ik dan zeggen zodat de rest precies weet wat ik bedoel?
Ik zag hier uiteindelijk dus een mooie shift ontstaan: in het begin van de middelbare school had ik het idee dat ik me moest aanpassen en moest praten naar wat men wilde horen. Op een gegeven moment ging ik vanuit de basis die ik al opgebouwd had van mijn Commando opleiding richting de volgende opleiding. Ik werd steeds beter, maar moest wel andere dingen dan normaal doen en mijn mindset aanpassen. Dat gold vooral toen ik Marinier Commando was en richting de Mountain Leader selectie ging.
DE TRANSITIE VINDT VOORTDUREND PLAATS
Mocht je dit volledige verhaal nog niet kennen, kun je het nalezen in mijn boek ‘Aanvalsplan’. Ik zat in de selectie voor Mountain Leader en één van de instructeurs zei: begin maar met opdrukken. Ik vroeg nog heel aardig hoe vaak ik moest opdrukken; hij vertelde mij dat ik maar gewoon moest beginnen. Ik dacht: begin maar gewoon? Hoeveel moet ik dan doen? Voor mij was dit een echte mindset change.
Vroeger was opdrukken gerelateerd aan een aantal, nu moest ik maar gewoon gaan opdrukken, dat is in principe oneindig, tot je erbij neervalt. Dit vond ik toen echt extreem, maar ik was er ook klaar voor. Ik had er niet specifiek op getraind, maar dacht tijdens de selectie: doe het gewoon, geef alles wat je hebt en ga door tot je neervalt. De transitie vindt voortdurend plaats en dat is eigenlijk ook de moraal van het verhaal: je zult iedere keer in zo’n transitiefase belanden.
Wees er, na het lezen van dit blog, bewust van dat het leven een luxe is en je elke dag kunt werken aan je lichaam: hoe krachtig is jouw lichaam? Heb je nog ergens pijn? Moet je nog ergens aan werken? Het is in principe niet een one shot, one kill actie die je gaat doen. Als je op een gegeven moment goedgekeurd bent voor Defensie en start aan de opleiding is het de taak van de instructeurs om je training aan te bieden en je nog wat bij te spijkeren, zodat je daarna gereed bent om te dienen voor de Operationele Eenheid.
Het is dus niet zoals bij de keuring: het is niet meer halen of falen. Veel mensen vergeten dit nog weleens als ze aan de opleiding beginnen. Je bent geschikt op basisniveau en ja, er moet even bijgeschaafd worden zodat jij uiteindelijk dat werk kunt gaan doen. Dat is een heel interessant aspect, kijk dus ook op die manier naar jezelf.
Hoe ziet jouw proces van het halen van de keuring naar het starten van de opleiding eruit? Heb je vaardigheden opgedaan? Denk bijvoorbeeld aan hoe je omgaat met spierpijn als je een bepaalde training hebt gehad. Dat is een beetje de robuustheid die je in dat eerdere proces al hebt opgebouwd. Je moet je voorstellen dat je tijdens de opleiding ineens helse spierpijn gaat ervaren die je nog niet eerder hebt meegemaakt. Hier moet je dan wel mee om kunnen gaan.
Pijn is tijdelijk, hier kun je doorheen beuken.
Als jij bijvoorbeeld de volgende dag met een training start en nog last hebt van je spierpijn, weet je hoe je moet handelen zodat je toch kunt trainen. Wat ik zelf altijd zeg en blijf zeggen: als je mij een tijdje volgt dan weet je dat ik elke nieuwe dag zie als een dag met nieuwe kansen.
Vandaag geef ik gewoon weer alles wat ik heb, zet ik mijn beste beentje voor en ga ik ervoor. Mocht het niet lukken is er morgen weer een nieuwe dag.
Als je aan je opleiding begint, krijg je ook een contract. Je kan niet iets niet halen en bedankt worden, zoals dat dan heet. Je hebt dan in ieder geval nog herkansingen. Soms moet je ook opdrachten uitvoeren met andere cursisten of als groep, die misschien niet in één keer lukken. Hier gaan we het in de volgende aflevering over hebben. Waar het om gaat, is dat je dus elke dag alles geeft.
Misschien gaat iets moeizaam in het begin. Als je eenmaal in de opleiding zit moet je bijvoorbeeld een bivaktent opbouwen, dat is een grote tent met een buizenstelsel. Dit gaat in het begin natuurlijk hartstikke traag, want niemand weet hoe je dat ding in elkaar moet zetten. Dit moet je samen uitvinden. Als je dat eenmaal hebt gedaan, weet je hoe het de volgende keer moet.
Natuurlijk krijg je van de instructeur te horen dat het vreselijk slecht was, niet goed en veel te traag. Je gaat het minimaal nog tien keer doen en je zult zien dat de tiende keer als een geoliede machine gaat. Dat is gekheid op een stokje, maar je zult zien dat je na een aantal keer herhalen precies weet hoe het werkt en je goed op elkaar in kunt spelen.
Besef je dus goed wat je allemaal hebt gedaan om de keuring te halen. Wat heb je geleerd in het verleden? Waar sta je nu? Je gaat in militaire dienst, dus focus hierop. Doe de dingen die je moet doen en probeer hier bovenop extra dingen te doen. Ja, die extra dingen worden op een gegeven moment gewoon hoofdactiviteiten in jouw leven.
Ik hoop dat je veel inspiratie en motivatie uit deze aflevering hebt kunnen halen. Vond je dit leuk en wil je meer weten over Defensiefit? Abonneer dan op ons Youtube kanaal. Bedankt voor je tijd en tot de volgende aflevering!
Klik hier om de aflevering op Youtube te bekijken >>
Gr, Djack
